Κλαίμε οι άνθρωποι στα μέσα μας
κλαίμε το όνειρο που ζεί,
όχι εκείνο που χάθηκε.
Όυτε ένας από το ένα σώμα της ανθρωπότητας
δεν ξεφευγει,
αν πρώτα δεν το δει.
Το Ιερό Απάνθρωπο.
Ιδέες και ιδεάσματα
ιδεασμοί και χτυποστήθια πιστεύω.
''Κοίτα να δεις'', και ''να σου πω...''
Τι θλίψη..
Ούτε θλίψη, τόσο θλιβερό.
Ούτε καταφρόνηση, τόσο αχρείαστο.
Ούτε συμπόνοια, τόσο αθώο.
Ούτε περιφρόνηση, τόσο απλό.
Απλό κι αθώο.
Απλό κι αθώο.
Κλαίμε για να μπορούμε να γελάμε.
Ζητάμε για να χουμε να δίνουμε
παίρνουμε για να χρωστάμε.
Να επιστρέφουμε, κατάλαβες;
Να δευτερολογούμε.
''Κοίτα να δεις'', ''να σου πω...''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου