Λίγα τα μέλη που μειναν
ακάλυπτα απο μέλι.
Χτυπά,γυρνά, ξαναχτυπά, γυρνά και φεύγει.
Που σ'ήβρε τέτοια ομορφιά
να δειχτείς τέρας στα τερατομούτσουνα;
Εσύ·
Εσύ·
Κι απο μέσα απλώνεις χέρι θεικό
απο κάτω απ'το πουκάμισο
απο κάτω απο το στήθως
απλώνεις μια απαλάμη όσο ο ουρανός
κιολομεμιάς με μια σου τσαλιμιά
με βγάζεις απο μάσκα
κι ύστερα πάλι- γιατι έτσι-
με ξαναβάζεις.
Να σου δοθω δε γίνεται·
Αυτό όχι.
Κι όπως του δέντρου η φλόυδα
είναι μαζί και ο καρπός του.
Όπως του πατέρα το χάδι
είναι μαζί και του πατέρα του
το πρώτο αντάμωμα με τη γιαγιά σου
Όπως και διότι δηλαδή
ποτέ δε χωριστήκαμε,
η μάσκα που ήμουν , ήσουν.
Κι ο θεατής στο θέατρο γελά,
και κλάιει κι αναχασμάται.
Ονείρατα θυμάται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου