Λέμε κι εννοούμε τις πράξεις μας.
Την επόμενη στιγμή,
την επόμενη ανάσα,
χρησμοδοτώντας το άπειρο
με προσμονές,προσβολές και βεβαιότητες.
Ρέει ο καπνός, ρέει η ζωή, ρέουν οι σκέψεις.
Ρέουν τα νερά και ξάφνου όλα παγώνουν.
Το τσιγάρο, ατέλιωτο.
Οι σκέψεις, ακήδευτες.
Άλλο όνειρο, άλλο σεντόνι.
Εκεί που λέγαμε κι εννοούσαμε,
τώρα λέμε και δεν εννούμε,
εννοούμε μα δε λέμε.
Κι αν κάτσεις κάτω
έχει πιο κάτω.
Αν πας πάνω,
έχει πιο πάνω.
Αν μείνεις, όλο, πανω, κάτω και πλαγίως, άφατο.
Οι κρύσταλλοι που λέγονται στιγμές
οι κώνοι που καλούμε όνειρα
τα σχήματα που γίναν όντα, που έγιναν ιδέες,
που γινήκαν δεκανίκια,
γνωστά,
μετρημένα,
χιλιογνώριμα,
γίνονται άγνωστα.
Φιλιά στο Μύστη,
που έμοιαζε πορτοκαλής
μα που δεν είχε χρώμα.
Φιλιά και στη Μαιρούλα απ'το Λαύριο.
Ο Δημήτρης της αφιερώνει το
''Δε μ'αγαπάς πια γιατί έγινες καλογριά''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου