Καλούμε και παρακαλούμε,
ανθρώπινο είναι.
Μα δες λίγο τον ουρανό.
Δες τα χέρια σου.
Άκου τους ήχους απο τις μηχανές,
τους τριγμούς των παραθύρων.
Απόρησε το δέος, το σφρίγος
το απλόχερο απρόσωπο Είναι που δεν έιναι κι είναι ό,τι φαίνεται.
Μου τα παν τα παιδιά.
Μου τα πανε απλά.
Θέλανε.
Είχαν μεράκι, αγάπη, τσαμπουκά, όχι αστεία.
Είναι απ'αυτά τα παιδιά
που όταν τα βλέπεις ξέρεις πως κάτι έχουμε εδώ.
Εδώ έχει μαγιά.
Εδώ έχει πράμα η ιστορία.
Εδώ και μπούφλες θα πέσουν,
και ''σ'αγαπώ'' αληθινά θα ειπωθούν,
και η αλήθεια τους θα κόβει τα βουνά σα βούτυρο.
Μα δεν υπάρχουν μόνο αυτοί.
Υπάρχουν όλοι.
Άνθρωποι και καφετέριες
και γλάροι και άνεμος.
Για να βγάλεις την καφετιέρα
πρέπει να βγάλεις και αυτόν που την έφτιαξε.
Κι αυτόν για να τον βγάλεις
πρέπει να βγάλεις τους γονείς του.
Ε, και στο τέλος δεν έμεινε κανείς
και όλοι ανταμώσαμε.
Ποιος τσαμπουκας;
Ποια αλήθεια που κόβει σα μαχαίρι;
Ποιος Τίγρης;Ποιος Ευφράτης;
Τι γλάρους μου τσαμπουνας;
Εδώ ανταμώσαμε!
Μετά απο χίλιες χιλιετίες, εκατομμύρια άθλους,
σε αντάμωσα, με αντάμωσες, κι όλα καλά.
Ποτέ δεν κουνήσαμε απ'τη θέση μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου