Έχω που λες ένα κατεβατό ιστορίες.
Ητανε κάποτε ένας τσαγκάρης.
Το πρωί ξυπνούσε, φιλούσε τη γυναίκα του,
έφτιαχνε ένα καφέ και πήγαινε κάτω στο μαγαζί του.
Ένα απόγευμα είχε έναν περίεργο πελάτη
που μπήκε μέσα κρατώντας τρία παπούτσια.
Ένα αριστερό,ένα δεξί, κι ένα άλλο.
Ο κυρ Σωτήρης απόρησε μεν , εσιώπησε δε.
Θέλω ,του λέει, να μου βάλεις τακούνια στα παπούτσια μου,
λιώσαν τα παλιά.
Το αριστερό παπούτσι δεν είχε πατηθεί πολύ.
Το δεξί ήταν τελείως λιωμένο.
Το άλλο, έτσι κι έτσι.
Πήρε λοιπόν ο Κύριος Σωτήρης τα παπούτσια ,
έκανε τη δουλειά του,
ενώ ο πελάτης καθόταν σταυροπόδι στο μικρό καναπεδάκι
μπροστά στην είσοδο.
Ήταν ξυπόλητος, αλλά δεν είχε τρία πόδια.
Εδώ που τα λέμε , ο Σωτηρης παραξενεύτηκε,
αλλά ήταν η φύση του τέτοια, δεν το άφησε να φανεί.
Όχι απο φόβο, ούτε απο συστολή.
Απλά, έκανε τη δουλειά του μηχανικά.
Του τα έφτιαξε, τον εχρέωσε μιάμιση φορά παραπάνω,
ο πελάτης τα πήρε, κάθισε, πιάνει το αριστερό , το βλέπει,
''ωραία'' , λέει , και το φοράει.
Ο κυρ Σωτήρης ήταν όλος μάτια. Έβλεπε πλέον απροκάλυπτα.
Πιάνει μετά το δεξί παπούτσι, το βλέπει , ''μια χαρα'' , λέει ,
και το φοράει.
Πιάνει μετά και το τρίτο παπούτσι, το βλέπει, ''πολύ ωραία'', λέει ,
το φοράει, σηκώνεται και φεύγει.
''Ευχαριστώ'', του λέει, καθώς έβγαινε απ'την πόρτα.
''Εγώ ευχαριστώ!'' , λέει ο Σωτήρης.Όποτε χρειαστείς να ξανάρθεις.
''Όποτε χρειαστεί'' , του είπε ο πελάτης και έφυγε.
Ένα παπούτσι αρκούσε για να αλλάξει όλο το σύμπαν που ανέπνεε
ο ''κυρ σωτήρης'' ο ''τσαγκάρης''.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου