Πώω τι ήττοπάθεια είναι αυτή βρε παιδί μου;Μήπως μας δουλεύεις; Όχι σοβαρά τώρα ρε,έχεις καμιά κατάθλιψη;

Σέρνω τις λέξεις
σαν αλυσίδες
τις κουβέντες
τα γέλια
ολα αυτά
που γεννά
η ανία
τα σέρνω.
Κραταιό,
γνώριμο
το κενό
μυρμιδίζει
στα ποδάρια μου,
μέσα στο δειλινό
-καίει το δειλινό-
είναι βαρύ
αυτόδηλο
αληθές
και το τραγούδι του:
μπλιμ μπλομ
κατβ κουτβ
άναμα
άναλα
κορτέ

αν πότε
ή πού
ή γιατί
όλα μηδέν
όλα ενα
(ή τρία,εφτά κτλοιπά...)

Ακους εκεί χαχαχρούμφιο!!!

Λοιπόν,
για να εξηγούμαστε.
Χαχαχρούμφιο
είναι το χάχανο εκείνο ,
που στο τέλος το καταπίνεις
κάνοντας αυτόν τον χαρακτηριστικό ήχο.
Ξέρεις,'χαχαχρμφ!'
Και γιατί
λεω γιατί
μπορεί ένας νέος γελαρός
να καταπιεί το γέλιο του... .. . ;
μήπως γιατι συνειδητοποιεί
οτι τον γαμάνε σκληρά και πρωκτικά
μαμάδες δάσκαλοι
παπάδες σύζυγοι
παιδιά φίλοι λεφτά;
Μήπως του κενού ένεκα
που τον καταπίνει
και τον φτύνει το κουκούτσι μόνο
χωρίς σάρκα απο παραζάλη και μύθο τριγύρω;
Ή πάλι να ναι το δέος
που μπορεί να σου τινάξει στα μούτρα
καθετί αν δεν κρατηθείς λίγο;
Η ίδια σου η γελοιότητα,
ο κόσμος
που χύνεται
σαν εκκρυγνύον μάτι
απο παντού μέσα κλπ κλπ;
Ο φόβος βέβαια ακόμα μπορεί να κόψει το γέλιο
όπως και η αρρώστια,
ο θάνατος (οριστικά,μην ξεχνιόμαστε)
ο βήχας..
στοδιάλο πια κουράστηκα!
Αυτά για σήμερα με τις άκρως ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις μου.
Όχι.
Άλλαξα γνωμη.
Λοιπόν ακουστε:

Το χαχαχρούμφιο δέος
παρόλο που έχει όνομα γελοίο είναι πράμα σοβαρό,
είτε σ’αρέσει είτε όχι,
διότι σ’αυτό χωράει μόνο ένας
που ευτυχώς για σένα είσαι εσύ,
η προσωπική σου πορεία,
η ιστορία σου,
το μεγαλείο σου,
της αμασχάλης σου η φευγαλέα οσμή
και λοιπές παπαριές....
φφφφ....πάλι ξεφούσκωσα ...
πως θα κάνω λεφτά απ’την τέχνη
αν τα παρατάω έτσι κάθε φορά που νιώθω μαλάκας;
Χρειάζεται υπομονή κι επιμονή
για να πεις σωστά ένα ψέμα
μέχρι τέλους και να δουλέψει,
το ξέρω,το’χω κάνει,το'χω πάθει
γι’αυτό θα επιδιώξω
να πώ κάτι
ολόκληρο
ολοστρόγγυλο
και όμορφο
σα στρουμπουλή οδαλίσκη.
Θα παριστάνω για λίγο
πως σ’αυτόν τον ξελογιαστή ντουνιά
μπορεί να υπάρχει μια σίγουρη γωνια,
ενα άχαστο χαρτί,
κάτι που να’χει μόνο ενα πρόσωπο
κι αυτό μόνο ανφάς!
Μια προοπτική μόνο και τέλος!
Η παραδείσια ευλογία
μιας δισδιάστατης σφήνας
σ’ενα τρισδιάστατο εγκεφαλικό μπουρδέλο.
Ωραία λοιπόν,ακούστε αυτό:
Είναι για σένα φίλε μου
όλη η ομορφιά του δρόμου ως το τέλος.
Σε αγκαλιάζει σαν κοάλα απ’τη ράχη,
σου γλύφει τα δάχτυλα
ολο τούτο το μεγαλείο που κουβαλάς.
Σε δαγκώνει και ξυπνάς
ωραίος και γυμνός
ταπεινός κυνηγός του κάλλους.

Στο χλιαρό χυλό

που εύκολα σε χλιαρεύει ως την ψυχή,

κοκάλωσε το βλέμμα στο φώς σου.

Βρυκολακιασμένα πορτοκάλια θα θερίσουν τους εφιάλτες σας

Δεν είναι η ολοκλήρωση
η θέωση
η αθανασία
η δικαιοσύνη
η ανδρεία
η ενότητα!
ούτε το κοινό καλό
που μας κινά.
Είναι που θα πεθάνουμε
βουβοί στις πυτζάμες μας καμιά Τετάρτη πρωί
με τη μούρη βουτηγμένη στο μπολ με τα κορν-φλέικς,
βουβοί και έπειτα σκουλίκια
αιώνια ξένοι με τους άλλους
αιώνια ξένοι μέσα μας
πεταμένες πυγολαμπίδες στον κοσμικό βόθρο,

''...μυαλοκαμμένοι τρόμπες
Ω!
Ω!
Ω!
μυαλοκαμμένοι τρόμπες!...''

οπως θάλεγε και το τραγούδι,αν τό γραφα ποτέ...

Ενώ ατάραχος ο απέραντος θεϊκός ουρανός
θα συνεχίσει να χύνει
να χύνει
να χύνει
γενναιόδωρα κι ευγενώς
το δέος του κάλλους
στα πρόσωπα μας
οχι έναν
όχι δύο
όχι πολλούς
ούτε καν φανταστρουμφικούς,
αλλα άπειρους Αιώνες
τυλιγμένους στα πλευρά και τις ματάρες μας,
χωρίς κανένα λυπηρό συμπαντικό βιολάκι
να παίζει λύγμ-λύγμ κάϊ-κάϊ
για την αχάριστη ηλιθιότητα του να επιλέγεις να είσαι...

...''συνηθισμένος...
...άνθρωπος''.....

και δεν είναι το κίνητρο η ενοχή,αυτό νομίζω.
ο υποδόριος βόμβος έντασης
που σβουρίζει μέσα μας
και μας σουβλίζει
δείχνοντας τίποτα τα πάντα
και
πάντα το τίποτα.
Αυτο θαρρώ πως είναι....
Φυσικά,μπορεί να κάνω και λάθος.
Όμως
τα λάθη μου
είναι γλυκά σαν πορτοκάλια

Προτιμάς τον έναν με τα χίλια πρόσωπα ή έναν απ'τους χίλιους με την ίδια μουρη; (ξέρω ξέρω...)

κλάκ-χρρρρρ-κλάκ-χρρρρ-κλάκ...

Σέρνει γρήγορα-γρήγορα τα βήματά της στο δρόμο
Ένα
ένα
άλλο
ένα
Και νιώθω στο στομάχι μου τα μάγουλα των πλακακιών
δροσερά και υγρά
να στενάζουν κάτω απ'το βαρύ χτύπημα των τακουνιών της.
Μα αυτή ούτε που το καταλαβαίνει.

Ο χρόνος περνά.
Η μέρα θα φύγει
και θά'ρθει πάλι μέρα.
Και πάντα κάποιος θα θέλει να γίνει θεός
κι άλλος θα κλάνει κρυφά στο λεωφορείο.
Είναι απλότητα σκληρή
να ξέρεις πως σμιλεύεις τη ζωή σου.
Ολόλαμπη και όμορφη
στην άγρια κι ολότελη σκασίλα της.
Δεν έχει τίποτα να πάρει ή να δώσει ό,τι είναι.
Και φυσικά τούτο το ακατανόμαστο ξεφεύγει απ'τη μικρή ζωή σου.
Δεν απλώνεται κάν
σαν δρύινη ρίζα
μέσα απο τα τραπέζια
τους σταυρούς
το τραγούδι
τους δρόμους
τον άνεμο
ή τα τακούνια
της προαναφερθείσας ζουμπουρλούλας.
Μονάχα φουρφουρίζει αδιάφορα.
Εσύ ρωτάς,
τί
ή πώς
ή αφού εγώ έτσι τότε γιατί άυτοαλλιώςξέρωγω;;;;;;;
Κι αυτό,
μασώντας αέναα τούτη την αξεθύμαστη,κοσμική,
υπεργιγαντιαία τσίχλα βατόμουρο
και φτιάχνοντας κομψές
ηδυπαθείς
τέλεια σφαιρικές
μυστικιστικές(χάχάχα γαμώ τη νεοεποχίτικη βλακεία σας!)
βατομουρένιες τσιχλοφουσκίτσες
σου απαντά σκάζοντάς τες:

'Σπλούνγκφ!'

Κι ακόμη κι άν
-λέω, άν...-
έπειτα απ'το άκουσμα
τούτου του διαμαντένια ξάστερου ήχου
δεν τό πιάσεις με τη μία
πόσο λάθος νταούλι βαράς
υπνωτισμένος απ'την καρμιριά σου
για να ζητάς απο το υπερβατικό
να λύσει τους αιμάτινους κόμπους
που εσύ έθρεψες κι έδεσες,
Ώ!Τι φιλευσπλαχνεία!
Το αποκαρδιωτικό τούτο μάθημα
έχει και συνέχεια:

'Ζμπλόργκ!'

(παύση)

'Σσσπίφφ!'

(το αυτό)

'Σπλάςςςς!'

Σα να μην τρέχει τιποτα ε;

Φώτα φώτα φώτα
λουλούδια και χαρά
αγάπη Αγάπη ΑΓΑΠΗ!!!!
ρηχή
επίπλαστη
ψευδή
γλυκήτητα.
Έρχεσαι με τα πιο τρύπια σου ρούχα
να μου πλασαριστείς λιζ τέυλορρρρ....
Ρε ούστ!
Οχι πως το ζήτησα
απλά το ζησα
κι αν σε χαλάει
αν ξενερώνεις ρε παιδί μου
με το χαμένο βλέμμα μου
την άπιστη φύση μου
τη σιωπάρα μου και
τους περδικλωμένους πόθους μου
τούτο δεν μου απαγορεύει να σε θέλω πιο κοντά κι απο κοντά μου
και να σου ουρλιάζω μέσα απ'τα γουρλωμένα μάτια μου:
ΕΙΣΑΙ ΕΝΑ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟΟΟΟΟ!!!!
ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ??????????????
ΤΙ ΣΧΕΣΗ ΕΧΕΙΣ ΕΣΥ Μ'ΟΛΑ ΑΥΤΑ??????????????????????????????????????????
ΧΑΧΑΧΑΧΑ ΤΙ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΣΧΕΣΗ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ Μ'ΟΛΑ ΑΥΤΑ??????????????????????????

Σε χαλάει;

Με τις στραβές δοντάρες μου
δαγκώνω την τσιγαρούκλα μου
και γράφω
καυλωμένος για το κάτι.
Είμαι ένα αχανές πηγάδι με τερατώδεις Τιτάνες.
Άλλος υποφέρει βουβά στα σκοτάδια
κι άλλος δε δίνει δεκάρα
άλλος ξεκαρδίζεται μέχρι σκανδάλου στα γέλια αιώνες τώρα
άλλος αντικρύζει με δέος την αβάσταχτη σοβαρότητα που όλα φέρουν
κι άλλος με τρόμοτρόμοτρόμο.
Άλλος λατρεύει το φυστικοβούτυρο,
άλλος γαμάει δυνατά
κι άλλος δε γαμά καθόλου.
Άλλος γελά συχνά και δυνατά,
κάτι σα βρισιά
σ'αυτό που του τα παίρνει όλα,
Κι άλλος δαγκώνει με λύσσα τα χείλη και τις νύκτες σου
σαν πάνθηρας.
κι αν όλο αυτό σου μοιάζει βαρετό χαζό ξεπερασμένο,
σα νά μπορούσε στ'αλήθεια να συμβαίνει
να'μαι κάτι τόσο όχι απίθανα μοναδικό ,
κάποιος που απλά μιλά για κάτι τόσο κοινότυπα αληθές
όσο οι πολλοί εαυτοί του,
Εγώ είμαι το πηγάδι
Η τρύπα που βαφτίζει με κενό
και κάτω απ'τις μορφές αντικρύζει το άφατο
και όχι,
φυσικά και δέν μπορείς να καταλαβαίνεις τι εννοώ.

Mirror,Mirror...

Ναι καλά...
Όταν σε είδα πρώτη φορά κουβαλούσες ολόκληρο τον ουρανό
με τους πλανήτες,τους Ήλιους και τα διαστημικά σκουπίδια του στην αριστερή σου κωλότσεπη,ήσουν μια έκρηξη ελπίδας ένας κυκεώνας ευκαιρίας,ένα χαοτικό πείραμα υπόσχεσης,έρωτα και γνώσης...Ή έτσι νόμιζες...Ή έτσι νόμισα πως νόμιζες...Ή τέλοσπάντων η κατάσταση ήταν ηλιθιωδώς ανώριμη και όλοι τελικά το είχαμε πάρει πολύ πιο λάθος απ'όσο θα επέτρεπε μια πιο νηφάλια προσέγγιση.Τώρα,τι σου λέω θα μου πείς...
Λέω...
για τα όνειρα που γίναν εφιάλτες,τις νύκτες που γίναν μακρόσυρτες,αυτά που γδέρνουν το κεφάλι σου,τη γελοιότητα σου και για να ξεμπερδεύουμε λέω αυτά με τα οποία θέλω να στολίσω την ζεστή και υγρή βραδιά που βιώνω,δεν έχω κανένα πρόβλημα με εσέ,την ώρα μου περναω βρίζοντας,χλευάζοντας και χαζολογώντας
με την ανίερα
και απελπιστικά
ασφυκτική
μικρή
τοσοδούλικη
τοσοδινολινούλικη
σκατί φυλακή σου.

Ένας ψύλλος στα πλευρά της κόλασης

Η γνώση του αχανούς χάους
η γωνιά των θλιβερών ανέμων
το θάρρος της εμμονής των αιώνιων παιδιών.

Κι αν είμαι το λιγοθύμισμα των ονείρων
Η φλόγα που αρνείται
Το σαράκι
Κι αν είμαι αυτό που αντίκρυσαν χιλιάδες μάτια
που άγγιξαν πολλά χέρια
ο ιδρώτας στο λαιμό μου που γεύτηκες
τα τραγούδια και τα λόγια που ξέρασα στην πλάση
Ο σκοτεινός βυθός
τούτο το ακατανόητο μπέρδεμα
Κι άν κι άν κιαν είμαι
η ανατριχίλα των στοιχειών
αυτός που δέχθηκε το γρίφο
το παιχνιδάκι της Σφίγγας
ο καταβάτης
ο ερωτευμένος
τούτη
η ανθόμοιρη ομορφιά της ευωδιάς της πλησμονής του κόσμου
που εκρήγνυται εντός μου
ο έκπληκτος παρατηρητής του άφατου
εκείνος που απαξίωσε
όποια τυχαία μοίρα
και σμιλεύει μια αλλόκοτη δική του
που αγναντεύει τις ήττες του
όταν άλλοι νομίζουν πως χαζεύει το παπούτσι του
που σέρνει σταυρούς κοπάδια
όταν άλλοι νομίζουν πως τραγουδάει
Ο θαρραλέος
που διάλεξε να αντικρύσει γυμνές
τις αδυναμίες του
κι ευχαρίστως δέχεται
το τίμημα του πόνου
της δειλίας του.
Αυτός που θέλει να πεθάνει
μονάχα έναν θάνατο
κι όχι ατελείωτους
χυδαίους θανατίσκους;

Ό,τι εχάθη

Το σώμα της γέρνει στην άβυσσο
ακροβατεί στο χείλος του καταρράκτη
με κοιτά με το θλιμμένο χαμόγελο εκείνου που ξέρει
΄΄ό,τι εχάθη ποτέ πια..
ποτέ πια ό,τι εχάθη δεν...’’

Δε μιλώ.
το στόμα μου το έφραξαν οι βάτοι.

ο,τι κι αν είπαμε ποτέ
αχρείαστο
χυδαίο
αποτρόπαιο

δέξου το ρόδο της θλίψης ,βουβέ άγγελε.
εσύ που δέν κατάλαβες ,ανθισμένο σύννεφο
κατάλαβες τα πάντα.

Angelique

Ούτε σ'αγαπώ ούτε σε μισώ θλίψη παράφορη
Ό,τι κι αν είσαι ,δέν είσαι για μένα.
Εσύ βγήκες απο μυθιστόρημα
Ήρωας αδιάφορος,
βουτηγμένος στα πάθη και στα λάθη.
Ο εγκέλαδος χειμάζει κάτω απ'τα μαλλιά σου.
Δαιμόνισσα και χαραυγή και σπαραγμός και έλκος
Πυορρέουσα ανάγκη που αστράφτει
στα βρεγμένα πλακόστρωτα του Απρίλη,
χτυπώντας τα τακούνια
Με τη θολή ματαιοδοξία εκείνου που ελπίζει..
Μα όταν όλα σβήνουν..
Πές μου, όταν όλα σβήνουν
Στ'αλήθεια δε νιώθεις
το γαμημένο κόμπο που μας πνίγει;

Τι αντίκρυσα όταν σήκωσα τα βρακιά του μυαλού μου

Ω εσύ Γίγαντα της θλίψης
ψέυτη
ποιητή
δολοπλόκε
βαρετέ
αόμματε
οκνέ
φίλε της νύκτας
και μουντέ.
Ω εσύ πληγή..

Mήν πιστεύεις στα μεγάλα λόγια

Κουρασμένος

απ’το κυνήγι του εαυτού μου

υπάρχουν ώρες

που δε βρίσκεται γωνιά

για να σταθώ

πουθενά

πουθενά απολύτως

και μένω να κοιτώ

το εξάπλωμα του κενού

ήσυχα να παφλάζει στις παντόφλες μου

στα κορίτσια που περνάνε με τα μουνάκια τους

στους ρόγχους των αυτοκινήτων

στα ηλίθια μούτρα όσων μου ζήτησαν να αλλάξω

πίσω απο τους βολβούς των ματιών μου

κάτω απο το βρακί του θεού

ακόμα κι εκεί

που τα θέλω όλα γεμάτα με νόημα

στην ολόφωτη πορεία μου

ολόγιομο κι αφόρητο

αβάσταχτο

κενο.

tranquil

Καμμία έμπνευση.
Λασπερή πέτρα κάτω απο μολυβένιο ουρανό.
Τα πρόσωπα αποστρέφονται στο πέρασμα μου.
Όλα με διώχνουν.
Κάποτε ο πάγος της ματιάς μου ρίζωσε
ο φόβος μου δάγκωσε τα σπλάχνα
ενας νεκρός στην παρέλαση των σκιών.
Όλα με διώχνουν σα λεπρό.
Όσο πιο αληθής, τόσο πιο απόκληρος
Όσο πιο γυμνός, τόσο πιο μόνος.
Τόσο μόνος.