Βρυκολακιασμένα πορτοκάλια θα θερίσουν τους εφιάλτες σας

Δεν είναι η ολοκλήρωση
η θέωση
η αθανασία
η δικαιοσύνη
η ανδρεία
η ενότητα!
ούτε το κοινό καλό
που μας κινά.
Είναι που θα πεθάνουμε
βουβοί στις πυτζάμες μας καμιά Τετάρτη πρωί
με τη μούρη βουτηγμένη στο μπολ με τα κορν-φλέικς,
βουβοί και έπειτα σκουλίκια
αιώνια ξένοι με τους άλλους
αιώνια ξένοι μέσα μας
πεταμένες πυγολαμπίδες στον κοσμικό βόθρο,

''...μυαλοκαμμένοι τρόμπες
Ω!
Ω!
Ω!
μυαλοκαμμένοι τρόμπες!...''

οπως θάλεγε και το τραγούδι,αν τό γραφα ποτέ...

Ενώ ατάραχος ο απέραντος θεϊκός ουρανός
θα συνεχίσει να χύνει
να χύνει
να χύνει
γενναιόδωρα κι ευγενώς
το δέος του κάλλους
στα πρόσωπα μας
οχι έναν
όχι δύο
όχι πολλούς
ούτε καν φανταστρουμφικούς,
αλλα άπειρους Αιώνες
τυλιγμένους στα πλευρά και τις ματάρες μας,
χωρίς κανένα λυπηρό συμπαντικό βιολάκι
να παίζει λύγμ-λύγμ κάϊ-κάϊ
για την αχάριστη ηλιθιότητα του να επιλέγεις να είσαι...

...''συνηθισμένος...
...άνθρωπος''.....

και δεν είναι το κίνητρο η ενοχή,αυτό νομίζω.
ο υποδόριος βόμβος έντασης
που σβουρίζει μέσα μας
και μας σουβλίζει
δείχνοντας τίποτα τα πάντα
και
πάντα το τίποτα.
Αυτο θαρρώ πως είναι....
Φυσικά,μπορεί να κάνω και λάθος.
Όμως
τα λάθη μου
είναι γλυκά σαν πορτοκάλια