Ένας ψύλλος στα πλευρά της κόλασης

Η γνώση του αχανούς χάους
η γωνιά των θλιβερών ανέμων
το θάρρος της εμμονής των αιώνιων παιδιών.

Κι αν είμαι το λιγοθύμισμα των ονείρων
Η φλόγα που αρνείται
Το σαράκι
Κι αν είμαι αυτό που αντίκρυσαν χιλιάδες μάτια
που άγγιξαν πολλά χέρια
ο ιδρώτας στο λαιμό μου που γεύτηκες
τα τραγούδια και τα λόγια που ξέρασα στην πλάση
Ο σκοτεινός βυθός
τούτο το ακατανόητο μπέρδεμα
Κι άν κι άν κιαν είμαι
η ανατριχίλα των στοιχειών
αυτός που δέχθηκε το γρίφο
το παιχνιδάκι της Σφίγγας
ο καταβάτης
ο ερωτευμένος
τούτη
η ανθόμοιρη ομορφιά της ευωδιάς της πλησμονής του κόσμου
που εκρήγνυται εντός μου
ο έκπληκτος παρατηρητής του άφατου
εκείνος που απαξίωσε
όποια τυχαία μοίρα
και σμιλεύει μια αλλόκοτη δική του
που αγναντεύει τις ήττες του
όταν άλλοι νομίζουν πως χαζεύει το παπούτσι του
που σέρνει σταυρούς κοπάδια
όταν άλλοι νομίζουν πως τραγουδάει
Ο θαρραλέος
που διάλεξε να αντικρύσει γυμνές
τις αδυναμίες του
κι ευχαρίστως δέχεται
το τίμημα του πόνου
της δειλίας του.
Αυτός που θέλει να πεθάνει
μονάχα έναν θάνατο
κι όχι ατελείωτους
χυδαίους θανατίσκους;