Καλημέρα

Τα μάτια του ήταν δύο αναμμένα κάρβουνα.
Κοίταγε μέσα στη νύχτα.
Κάτι έκαιγε και αυτό ήταν σίγουρο.
Δεν είχε ακούσει και δεν ήξερε,
αλλά και ποιος να του λεγε;
Μόνος.
Ολομόναχος.
Σε έναν αχανη ωκεανό.
Δε φέγγανε τα μάτια του,
έφεγγε όλος μέσα απο αυτά
μπορούσε να μυρίσει
να αισθανθεί
να γευτεί
να αιθανθεί
όπως ποτέ νωρίτερα.
Κανείς δε θα ερχόταν αυτή την ώρα,
δε γινόταν,
και γι'αυτό δε θα γινόταν.
Σήκωσε τα χέρια του ψηλά στον ουρανό
τα γύρισε απο την ανάστροφη
τα κοίταξε
και τα ξαναπίθωσε στο τραπέζι.
Ήταν μόνος,ολομόναχος
και το ταξίδι είχε αρχίσει.