Ζέσταμα.

-Καλησπέρα.

-Καλησπέρα.

-Αληθεύει οτι εδώ μένει κάποιος κύριος Λάνκαστερ;Ντρέυφους Λάνκαστερ;

-Όχι φυσικά.Εδώ είναι ο οίκος της οικογενείας Μπλού Μορφόνιανς.Είμαι ο μπάτλερ.

-Α, σόρυ.Καλησπέρα.

-Καλησπερα.

Τσιγάρο αναμμένο στο τασάκι.Κι ο καπνός αναδύεται..

Θυμίσου τα ξέφωτα.
Τον καθαρό αέρα.
Τότε που δε χρειάστηκε να κουβαλάς τσάντα,
ούτε ομπρέλα
και βρέθηκες στο ξέφωτο
με χέρια ελεύθερα
με πλάτη ξεκούραστη.
Θυμίσου διαβάτη,
θυμίσου.
Όχι μια φορά.
Πάντα μπορείς;
Τρεις φορές την εβδομάδα μπορείς;
Τρεις φορές το μήνα μπορείς;
Μπορείς απλά να θυμάσαι οτι πρέπει να θυμάσαι;
Το απλό,
όχι τίποτα περίεργο
όχι τίποτα δύσκολο.
Μέτρα κουκιά.
Σπάζε τσατσάρα.
Χτίζε μονοπάτια
προς το ξέφωτο.
Ξέρεις εσύ
καλύτερα απο τον καθένα
μόνο εσύ ξέρεις
μόνο εσύ το βρήκες
το ανακάλυψες
εκείνη τη βραδιά
που έκανες εξερεύνηση στον κήπο
στο μαγικό λειβάδι των αναμνήσεων
της ψυχής σου.
Να θυμάσαι τα ξέφωτα.
Ήταν εκεί,
είναι εκεί
και θα είναι εκεί
γιατί είναι ένα με τη ζωή σου,
είναι το ένα,
είστε ένα.

1 new notification!

Να ελπίζεις μόνο σε πράγματα
που θα επέτρεπες να συμβούν.
Μη σπαταλάς ενέργεια
μη σπαταλάς θέληση.
Έχεις τόση πολλή..
Βγες..

Ο άγγελος φορούσε πράντα.

Ο κόσμος γυρίζει γύρω απο εμένα.

Κανείς πιο δω,κανείς πιο κει

τίποτα.

Αυτά.

Ό,τι λες και κάνεις με αφορά.

Έχεις κανένα πρόβλημα;

Μου είπε.

Όχι βέβαια!Απάντησα!

Τι λόγος μου πεφτει εμένα;

Απο πίτα που δεν τρως τι σε μέλλει κι αν καεί,

που λέει κι ο λαός.

Και λάκισα,

χωρίς πολλά-πολλά.

Ο καθαρός αερας έλουζε το πρόσωπο μου,

έτρωγα χοντρές μπουκιές κρύου αέρα

και αυτό με γέμιζε χαρά,

έτσι που, δε γαμιέται,

γύρισα ξανά τα μπρος πίσω.

Αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά, φαινόταν.

Είχε θυμώσει μαζί μου;Τι ήταν αυτό τώρα πάλι;

Γιατί γύρισα ο μαλάκας;

Όπως με είδε να πλησιάζω έσκυψε

έβγαλε το ένα τακούνι 

και με πήρε στο κηνύγι

κάνοντας κουτσό!Χάχαχαχ!Ρε γαμώ την τρέλα μου!

Μωρή! Άσε κάτω το τακούνι!

Λογικέψου!

Μου κάρφωσε μια στα μαλακά

που με άφησε σέκο!

Θα σου σπάσω τα μούτρα μωρή κάργια..ψέλλισα...

Τιιιι;;;Γκρρράαου!!!Τακουνιά χειρουργικής ακρίβειας

στο δόξα πατρί.

Όταν άνοιξα τα μάτια,

εκείνη έβαφε τα χείλη της.

Κρατούσε στο αριστερό χέρι το καθρεφτάκι της

και στο δεξί το κραγιόν.

Ήταν όμορφη η πουτάνα..

Όταν τελείωσε

έβαλε με γρήγορες σπασμωδικές κινήσεις

τα σύνεργα στην τσάντα της.

Τώρα θα μ'ακούσεις.. είπε.

Ήταν εκεί,

απο πάνω μου,

φωνάζοντας 

για διάφορα

ασύνδετα και 

κουλουβάχατα,

φώναζε και μ'έσπρωχνε

και μ' έβριζε.

Τσέκαρα διακριτικά.

Τουλάχιστον φορούσε τα τακούνια της. Δόξα τω θεώ...

Και μύριζε ωραία.

Μου είπε για την αγάπη

και τι τομάρι που ήμουν

τι τελειωμένο κατακάθι

τι βρώμικη φάρα

και πως δεν είχα ιδέα απο αυτά,

άσχημα λόγια...

Όποτε νομιζα οτι τελείωσε

πηγαινα να μιλήσω,

αλλά δεν της άρεσε αυτό,

οπότε μόκο.

Ήθελα απλά να τη ρωτήσω γιατί με βρίζει,

αλλά δε φτάσαμε ποτέ ως εκεί.

Απλά μ'εβριζε.

Τι συμπέρασμα να έβγαζα το καημένο;

Εντάξει, εδώ που τα λέμε

θα είχε κι αυτή τα δίκια της που"Με ακούς ρε ΜΜΑΛΑΚΑΑΑ;;;;;"

Ναι κοριτσάρα μου σε ακούω,σκέφτηκα

αλλά δεν το είπα,

απλά έκανα νεύμα

να μην την ταράξω

και συνέχισα να μην την ακούω.

Μόνο την έβλεπα.

Έβλεπα και δε χόρταινα.

Τις φλεβίτσες στους κροτάφους της,

το σκληρό πρόσωπο,

τις απαλές γραμμές του κορμιού της παρόλη την ένταση,

τα αυστηρά της χέρια που δε σταματούσαν στιγμή

καθως τινάζονταν και δείχναν

πότε εμένα, πότε τον ουρανό, πότε το δρόμο.

Κι απο πίσω της δύο τεράστια λευκα φτερά αγγέλου.

Εδώ είμαστε, σκέφτηκα...Η τακουνιά την έκανε τη δουλειά της...

Έχουμε και οπτασίες τώρα....

Αυτή με έβριζε

μου φώναζε,

μ' έσπρωχνε,

μα τα φτερά της με αγκαλιάζαν,

τεράστια και λευκά,

και στην παραμικρή μου κίνηση

αυτά ήταν εκεί και με ακολουθούσαν,

ότι κακό πήγαινε να με πλησιάσει

αυτή το έδιωχνε,

χωρίς πολλά-πολλά,

τα φτερά της με προστάτευαν

και με χάιδευαν.

Τι να πίστευα; Αυτό που έβλεπα ή αυτό που άκουγα;

Εσύ;

Τι θα πίστευες;

Χάιδεψα τα φτερά της κι εγώ με τρόπο

και αυτά μου το ανταποδώσανε,

αρκετές φορές,

σα να μου λέγαν, μην ακούς σε παρακαλώ,

μόνο κοίτα, κοίτα!

Όταν επιτέλους το βούλωσε,

ξερόβηξα.

Αχχμμμ...μπορώ;Είπα.

Μμ!Μού κανε. 

Της είπα το λοιπόν:

"Όλα σου τα λόγια είναι χωρίς νόημα.

Είναι όλα ψέμματα

και ίσως ήρθε η ώρα να πεις την αλήθεια στον εαυτό σου.Και σ΄εμένα".

Αυτό ήταν όλο.

Τρία λογάκια είπα το φτωχό!

Τότε, εκείνη,

με μία έκφραση γνήσιας απόγνωσης,

σήκωσε το πρόσωπο της προς τον ουρανό

και μετά βουρ για το τακούνι.

Τώρα το πράμα όμως είχε χοντρύνει,το ξερα.

Έπρεπε να σωθώ!
Ώχ!Οι μπάτσοι!Φώναξα έντρομος!
Πού; είπε το χτικιό!

και με το που γύρισε αριστερά

έτρεξα απο τα δεξιά δίχως αύριο!

Αλλά ήταν σβέλτη σαν ιαγουάρος η γάμια!

Όχι!Όχι!Εντάξει, συγγνώμη! Κατσε μισό λεπτό!

Σσσχίιςς!Ξυστά στο σβέρκο μου!Κάτσε μωρή!

Μισό να εξηγήσω!

Σσσσάου!

Κάτσε μωρή τρελή!

Γουάμμμ!!!

Να μαστε λοιπόν στην πλατεία μαβίλη

εγώ μπροστά,

εκείνη απο πίσω

και τα περιστέρια να απορούν,
τρώγωντας σουσάμι
χοντρα και στρουμπουλα
γκρίζα και μαλακισμένα,
αλλά σίγουρα δικαίως απορημένα...

Αφιερωμένο σε εσένα μωρό μου...

Όπως είσαι μπρούμυτα ξαπλωμένη
φορώντας μόνο το βρακάκι σου
έρχομαι απο πίσω,
το κάνω στην άκρη και γλείφω το μουνάκι σου
και το κωλαράκι σου
ανεβαίνω γλείφοντας όλη την πλάτη σου
μέχρι το λαιμό σου
και σου ψιθυρίζω να φτύσεις την παλάμη μου
τη φτύνεις
και σε φιλάω στα χείλη
έχεις γυρίσει στο πλάι,
κατεβάζω το χέρι μου χαιδεύοντας την απαλή κοιλιά σου
και τον αφαλό σου
μέχρι που το βάζω μέσα στο υγρό σου μουνάκι
σε φιλάω και ακούω το βογγητό σου
και καυλώνω πιο πολύ
μωρό μου
απωθημένο μου
για σένα
για σένα
μόνο για σένα
κι ενώ χαιδεύω την κλειτορίδα σου
μπαίνω επιτέλους
επιτέλους μέσα σου
μετά απο τόσο καιρό
τόσο πολύ καιρό
νιώθω τα υγρά σου
τη ζεστασιά σου
είσαι ανάσκελα
είμαι απο πάνω σου
και σε γαμαω
σε γαμάω επιτέλους
καυλάκι μου όμορφο
αγάπη μου γλυκιά
ομορφότερο πλάσμα του πλανήτη...

Εκ των τεσσάρων.

Tι ευλογημένος
ευχάριστος
άνθρωπος
όταν ξεχνιέσαι
δε σε προγκάει με βια
απλά είναι εκεί
για να στο θυμίσει,
πάντα,
και δεν κρύβει την αδυναμία του
μα κρύβει τη δύναμη του.
Τι τύχη να γνωρίζεις τέτοιους ανθρώπους
χρήσιμους
αυτάρκεις
μοναδικούς,
που παρά τα σκουπίδια που συσσωρεύονται
ποτέ δεν τα αφήνουν να θολώσουν
το λαμπερό τους βλέμμα
και που πολεμάνε
πολεμάνε με τον ίδιο τους τον εαυτό
και τολμάνε το αδιανόητο,
να παραδειγματίζονται,
να έχουν πρότυπα,
να είναι ταπεινοί,
μα μεγαλομανείς,
βασιλικοί
και ωραίοι τύποι.
Μμχμμ...
Σαν κι εσένα φίλε μου.

Πραγματικότητα.

Στο κάτω-κάτω της γραφής
έτσι όπως ρέει
χωρίς κανένα ιδιαίτερο σκοπό
βρίσκεσαι εσύ
κι έτσι όπως κοιτάς την οθόνη
προσπαθώντας να καταλάβεις
χαλαρώνεις
και σιγά σιγά
όπως αφήνεσαι
σε αφήνει
ακούς τον παφλασμό των κυμάτων στην πλώρη
το τρίξιμο των καταρτιών
νιώθεις τη δροσιά
στο άνω χείλος σου
και στα δεξιά ένα μικρό νησί
πάνω στο βράχο στέκεται ένα όμορφο παιδί
και σου κάνει ένα συγκεκριμένο νόημα
του γελάς
χαλαρή
κρατάς το καπέλο σου με το αριστερό σου χέρι.
Πριν λίγο ήσουν μέσα στο δροσερό νερό
κολυμπούσες
και είναι τόση η ευεξία που νιώθεις αυτή τη στιγμή
που αφήνεις ένα γελάκι
πιάνεις με τα δυό σου χέρια την κουπαστή
και τεντώνεσαι σα γάτα
ο Ήλιος ζεσταίνει την πλάτη σου
το αεράκι σε αγκαλιάζει
με τις γυμνες πατούσες σου πατάς στο κατάστρωμα
προχωράς προς το τιμόνι
που είναι οι δυο φίλοι σου
και συζητάνε τι θα κάνετε το βράδυ.
Μα ότι και να κάνετε,
είσαι ευτυχισμένη,
είσαι πλήρης,
είσαι εδώ
και όλα είναι τέλεια.

Μωβ.Αλλά και όχι.

Νέοι εθισμοί
να μη βαριόμαστε
να μην ξεχνιόμαστε
μπες στο μυαλό μου
και συνάρπασε με
σύρε με σε κόσμους ανύπαρκτους
δείξε μου
μα μη μ'αφήσεις να αγγίξω
δείξε μου
το σχήμα της τρέλας σου
την ειδή του πόθου σου
έλα
άσε με να αγγίξω λίγο
μονο λίγο
το χνουδωτό ροδάκινο
αυτό που δεν άγγιξε ποτέ κανείς πριν απο μένα
εκεί το μαχαίρι
εκεί το  μαστίγιο
εκεί η αθωότητα
εκεί η λησμοσύνη
δυο ζώα κάτω απο τον ήλιο
η υπόσχεση
το φιαλίδιο με τη στρυχνίνη
η μυρωδιά του σιδήρου.
Ένα για το φαλλό
δύο για το αιδοίο
τρία για το αύριο
τέσσερα για την παράδοση
πέντε η ηδονή
γαβγίσματα
και έξι για την έξη
τη νέα έξη
την έλξη
ένα δύο τρία τέσσερα πέντε έξι
ο πιο λάθος δρόμος είναι η σκέψη
κι αν τον πήρες
δεν έχεις καμμια δουλειά εδώ.
Εδώ εκείνους τους σκοτώνουμε
κι εκείνους τους ανασταίνουμε
ξανά
και ξανά.
Εκείνη λέει μαύρο.
Κρατάει ένα μάυρο βατόμουρο
ένα μαύρο σύκο
και βάφει τα χείλη της
τις μασχαλες της
τον αφαλό του.
Εκείνη μπορεί και πετάει.
Ή έτσι λέει.
Κρατάει την ουρά του ποταμού
που ξεχύνεται απο το στομάχι της
και ταξιδεύει σε έναν αλλόκοτο κόσμο.
Πάνω απο το κρεββάτι της ένας αράχνινος ήλιος.
Όσο για κείνον,
σκύλος ήταν
σκύλος είναι
σκύλος θα είναι.
Εκείνος λέει μαύρο.
Κραδαίνει ένα μαύρο ραβδί
κάτι με τα ουράνια σώματα
κάτι με τους πλανήτες
κάτι συμβαίνει
και διαμάντια απο χιόνι λούζουν όλη την έρημο.
Η φωνή του
η πρόθεση του
ο χαλκάς.Όλα ψέμματα.
Όλα απ'την αρχή σικέ.
Ο έρωτας είναι το δοξάρι.
Και ο βιολιστής.
εσύ το βιολί.
Ο έρωτας ο Μεγάλος Λύκος.
Εσύ το αρνάκι
το κατσικάκι
το άδολο αρμαντίλλο.
Στο εφτά
ειν όλα τα λεφτά
έτσι που στα κλεφτά
έκλεψα το φιλί σου
και δεν το μοσχοπούλησα
χαχα
μόνο το κράτησα
για λίγο
ίσα που το άγγιξα.
Έλα, λίγο ακόμα,
αφού το ξέρω πως το θες.
Ξέρεις τι κάνω
ξέρω τι κάνεις
όλα τα ξέρουμε
και τίποτα δεν ξέρουμε.

Μπανάλ is the new sexy!

Η Κυρα-Σούλα η καημένη είχε μιαν αγάπη.
Το Διονύση.
Αχ, ένα παληκάρι ο Διονύσης...
Είχε μια μουστάκα τρεις παλάμες
και όλα τα κορίτσια του χωριού
όταν τον βλέπαν, κρυφοσβήναν.
Όχι όμως αυτή.
Αυτή δεν κρυφόσβηνε,
αυτή έλιωνε και πλάνταζε.
Στα κρυφά βέβαια. Γυναίκα είναι, όχι γυναικούλα.

Τώρα η Κυρα-Σούλα βρωμάει λουκάνικο,
μαλλιά καροτί
και βρίζει στην ουρά στο ΙΚΑ.
Αλλά τότε, κόμματος...

Τι λυπητερή ιστορία..Α, όχι για τα καροτί μαλλιά, θα δεις παρακάτω....

Κάποτε λοιπόν ο Διονύσης πήγε με το λαούτο του
κάτω απο το σπίτι της και της τραγούδησε.
Ένα βράδυ,
δύο βράδια,
τρία βράδια...

Τι την έπιασε;
Τί είχε στο μυαλο της;
Τι δεν την άφησε να κατέβει κάτω,
κοντά του;

Ήτανε νύχτα,
ήταν καλοκαίρι,
ήταν μια ζωή
ήταν ένα όνειρο.

Κι όλα τ'άλλα θόρυβος,
απλή οχλαβοή,
για τις εντυπώσεις,
τίποτα ιδιαίτερο.

Τις προάλλες λοιπόν
κουβαλούσε βλήτα και πορτοκάλια
και γύρναγε σπίτι απ' τη λαική
όταν τον ειδε πάλι,
τελείως τυχαία....
Και ήταν το ίδιο,
ίδια παιδούλα,
ίδια νύχτα,
όλα ίδια.
Πόσο γελοία μικρή είναι η ζωή μας, σκέφτηκε,
πόσο μικρότερη απο μάς...

Ούτε που ξέρει πως έγινε αυτό
αλλά έτρεξε προς το μέρος του!
Συγγνώμη!Του είπε.
Συγγνώμη
συγγνώμη
συγγνώμη
συγγνώμη
συγγνώμη!

Ο Διονύσης είχε μουστάκι και πουλί τρείς παλάμες.
Και δεν ξέρει τι τον κράτησε
να μη σηκώσει τις δυο του παλάμες
και να τη φασκελώσει.
Ίσως σεβασμός σε όσα ένιωσε γι'αυτήν
ίσως σεβασμός στο ξεγύμνωμα της
ίσως αγάπη
ίσως φόβος
ποιος ξέρει...
Πάντως κρατήθηκε
κι αυτό πρέπει να του το αναγνωρίσουμε.
Τελικά, μετά απο μια παύση λίγο μεγάλη,
χαμογέλασε.
Της έπιασε τα χεράκια,
πλησίασε στο αυτάκι της και της ψιθύρισε: Ξύπνα..
Ξύπνα..
Ξύπνα..
Ξύπνα..

Η Σούλα άνοιξε τα μάτια της,
κάποιος επαιζε μουσική απο κάτω.
Τι όμορφη φωνή,
τι γλυκιά μελωδία...
Γιατί σταμάτησε;;;
Γιατί σταμάτησε;;;;;
Εεεε που πας ρε;;;;;;

Κατέβηκε τρέχοντας,
παντόφλες και όλα λίμπα,
άνοιξε την πόρτα και του φώναξε
καθώς έφευγε.
Εκείνος γύρισε
την κοίταξε
χαμογέλασε, όπως στο όνειρο,
ε, και
τα υπόλοιπα τα ξέρεις..

Καλημέρα

Τα μάτια του ήταν δύο αναμμένα κάρβουνα.
Κοίταγε μέσα στη νύχτα.
Κάτι έκαιγε και αυτό ήταν σίγουρο.
Δεν είχε ακούσει και δεν ήξερε,
αλλά και ποιος να του λεγε;
Μόνος.
Ολομόναχος.
Σε έναν αχανη ωκεανό.
Δε φέγγανε τα μάτια του,
έφεγγε όλος μέσα απο αυτά
μπορούσε να μυρίσει
να αισθανθεί
να γευτεί
να αιθανθεί
όπως ποτέ νωρίτερα.
Κανείς δε θα ερχόταν αυτή την ώρα,
δε γινόταν,
και γι'αυτό δε θα γινόταν.
Σήκωσε τα χέρια του ψηλά στον ουρανό
τα γύρισε απο την ανάστροφη
τα κοίταξε
και τα ξαναπίθωσε στο τραπέζι.
Ήταν μόνος,ολομόναχος
και το ταξίδι είχε αρχίσει.

Οι Μπρους Λη των αιθέρων.

Στα άλλα νέα της ημερας:
"Δεινοί πιλότοι οι Βομβίνοι!"
Βέεβαια!
Νυστάζω τρομερά,
αλλά έπρεπε να το μοιραστώ αυτό!
Μιλάμε οι τύποι δεν υπάρχουν!
Να, έστριψα και τσιγάρο τώρα!
Μπορούν να πετάξουν ακόμα και πάνω απο το Έβερεστ
και δεν τρέχει τίποτα λέει!
Να,κοίτα!Με βλέπεις;
Πετάω τώρα κι αυτό εκει κάτω είναι το Έβερεστ,
αλλα δεν τρέχει τίποτα,
να, κοίτα με, κάνω κόλπα με το μπεγλέρι μου εγώ!
Βζίου-βζίου-βζιου!
Βζιου-βζιου-βζιου!
Πάρε και μια κωλοτούμπα τώρα, να ψαρώσεις πιο πολύ!

Τσεκούρι.

Η ζεστή σοκολάτα κι η βροχή.

Φαντάσου λέει να βρεχε ζεστή σοκολάτα

και να πίναμε βροχή για να χαλαρώσουμε.

Με γάλα και ζάχαρη.

Tι εκλεκτή πολυτέλεια!

Να μην έχεις να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν

να μην περιμένεις κάτι απο τον καθένα

να ρέεις

σα ζεστή σοκολάτα 

νωχελικά

στο ρυθμό σου

χωρίς να χρωστάς

χωρίς να σου χρωστάνε

σα χοντρό αγαλματάκι του βούδα

σα σκύλος στην αλάνα

σα λάβα.

7,11,14,19,9,11,13

Ποιος είναι ο κανόνας;
Πληρώνεις για να μάθεις;
Μήπως πληρώνεις πάρα πολλά;
Μήπως δε δίνεις δεκαρα;
Χρειάζονται κανόνες;
Πότε τους αψήφησες;
Το γούστο είναι κανόνας;
Υπάρχουν εσωτερικές ανάγκες;
Και το μέτρο;
Είναι το μόνο που λειτουργεί;
Είναι αντικειμενικό;
Μπορεί ένα υποκείμενο να το προσεγγίσει;
Πως;
Χρειάζεται να είσαι λειτουργικός;

...Με τα υγρά σου δάχτυλα..

Νυστάζω
αλλά έβαλα of the wand and the moon.
Γενικά,
αποφεύγω να ακούω μουσικη
όταν γράφω.
Ξέρεις,
οι συγγραφείς,
οι φίλοι,
οι μουσικές που αγαπάς,
είναι σημεία αναφοράς,
είναι ιστορίες,
θολώνουν τα νερά,
δε σ'αφήνουν να το πεις,
σου επιβάλλονται
με τη γοητεία τους,
ζούμε μόνο μία στιγμή
ενώ το παρελθόν είναι μόνο μια σκέψη.
Χαχά!Τι καλά όλα αυτά,
μα πόσο γαμάνε οι of the wand and the moon...
Yeahhh...
Ας βγει κάτι καλό απο αυτό:
Εσύ ας πούμε να ξυρίζεις τα πόδια σου
και να με σκέφτεσαι,
να με σκέφτεσαι
χωρίς να με έχεις δει ποτέ,
και αστεία αστεία
να αρχίσεις να χαιδεύεσαι..

04-02-2104 (ναι 2104)

Κοιτάζω την οθόνη.

Στο δωμάτιο μου.

Έχω σβήσει ως τώρα πεντε ποιήματα.

Καλούτσικα ήταν,

αλλά τόσο ηθικοπλαστικά,

τόσο ψεύτικα.

έβδομη γραμμή ήδη.

Προς τι το ξεγύμνωμα;

Αν πρόκειται να επακολουθήσει 

μια κάποια ερωτική πράξη

τότε ναι,

κάποια στιγμή προκύπτει και το ξεγύμνωμα.

Κοιτάζω την οθόνη.

Ηθικοπλαστικά.Λέξη κι αυτή!

Τη λέω μετα παρρησίας 

και ούτε που έχω κάτσει ποτέ

να δω τι σημαίνει.

Καποιος μπήκε σπίτι.

Μάλλον ο Syd. Καλός τύπος.

Το αρωματικό στικ τελειώνει.

Ακούω ένα υπέροχο τραγούδι...

Υπέροχο

υπέροχο

υπέροχο....

Δε θέλω κάτι,

και είναι υπέροχο τίποτα:

Αν μπορούσα μεμιάς

ν'αρΠάξω την καρδιά σου

και να τραβήξω την ομορφιά της 

στο προσωπό μου

Ησυχία.

Άραγε να΄ναι καλός τύπος ο Syd;