Αντίο κι ευχαριστώ για τα ψάρια.

Η μαθητεία της παρόρμησης
είναι καθαρά σωματική
και πάντα σωστή
και καλοδεχούμενη.
Αφουγκράζεσαι ποτέ
το κάλεσμα του κορμιού σου;

Αντίο!

-.- Νυχτερινό

Είναι ενα ήσυχο
κίτρινο βράδυ
κουρασμένα αηδόνια
στα χείλη μου σκύβουν
πως φτάσαμε εδώ;
με ρωτούν τρομαγμένα
πως φτάσαμε εδώ;
τα ρωτώ λυπημένα.
Και με τα ράμφη
μου δίνουν φιλιά
με τα φτερά
μου χαιδεύουν το δέρμα
απο τα χέρια
απ'τα μαλλιά
με σηκώνουν
πετάμε
πάνω απ'την πόλη
σιωπηλά
προς τα εκεί
κι έγινα αηδόνι
που σκύβει στα χείλη
ρωτά τρομαγμένα
πως φτάσαμε εδώ;
πως φτάσαμε εδώ;
το ρωτάς λυπημένα.

Γλυκιά πνοή
το χάδι
που σβήνει
όλες τις λέξεις
κι απο παντού

Στην ήσυχη λήθη
φτεροκοπάνε
τρυφερά
κουρασμένα
και κίτρινα
αηδόνια.

Διακοπές για πάντα.

Είναι φρενάρισμα.
Η ζωή σου
βαδίζει
τον
ρυθμό.
..Τουμ-τουμ
τουμ-τουμ
τουμ-τουμ...
Τι ωραία
να
παριστάνεις
πως
δεν
υπάρχει
η σκιά
που
πρώτα
δημιούργησες
και
μετά
έθρεψες.

Τουμ-τουμ
τουμ-τουμ
τουμ-τουμ.

Τι φρίκη...
Σα σαπουνόπερα..
Και μάλιστα σε επανάληψη..
Και μάλιστα
του επεισοδίου
με τις ετοιμασίες
του γάμου
της Χέδερ με τον Τζον...

Αλλά είναι φρενάρισμα.
Και μάλιστα
όχι
τυχαίο
φρενάρισμα,
αλλά
φρενάρισμα
αυτόβουλο
και
κυρίως
καχύποπτο,
με σηκωμένο φρύδι,
όπως
όταν
καθώς
μιλάς
με την παρέα σου
ξαφνικα
λες:

"Όπα!
Τ'άκουσες αυτό;"

"Ποιό ρε σύ;"

"Σσσσστ!!!"

Και επιτέλους παύει...

"Ά εντάξει,
απλώς
κάτι
μου φάνηκε
πως
άκουσα
να
κινείται
απο
κεί."

Τέτοια
καταλυτική
και
άτεγκτη
παύση,
χωρίς τσαμπουκάδες
και κορδέλες.

Φυσιολογική ροή
μιας αλήθειας
εγκλωβισμένης.

Το σταματάς όλο!

Φφφφφπππ!!!

...ανάσα μία,
ανάσες δύο
και
τουμ-τουμ
τουμ-τουμ
τουμ-τουμ
πουμ-παμ (;)
πουμ-πλαρανταρλούμ...

Χάχαχα,
κάτι άλλαξε!

Αρκεί αυτό;
Αν στο φευγαλέο χάσμα
αντιλήφθηκες
το λάθος,
ναι.
Αν όχι,
τότε
απλά
έγινες πιο
αλαζόνας,
ήτοι
πιο ηλίθιος,
πιο καρακάγκουρας,
άλλη μια
πονεμένη περίπτωση
ανθρώπου
που
κατάπιε τον καθρέφτη.
Και ποιος σε συμμαζεύει
όταν αρχίσεις
να αντλείς ευχαρίστηση
απ'τη φτώχεια σου.
Θα βλέπεις το φως
και θα το λογίζεις
για εχθρό σου.
Κι άντε ξεμπέρδευε μετά
απ'το χάλι.

Αλλά λαμπερά σκουλήκια δε θα'χαμε....

Τα καθαρά κεφάλια
δεν έχουνε κουτιά.
Λένε:
Αυτό,γιατί θαρρετός,
αυτό,γιατί θνητός,
αυτό,γιατί δίκαιος,
αυτό,γιατι άσχημος,
αυτό,δεν έχω ιδέα γιατί,
αυτό,γιατί άργησα,
αυτό,γιατί ακόμα δεν είναι ώρα,
αυτό,γιατί δε γίνεται
και λοιπά και λοιπα,
ξέροντας
ακριβώς
τι λένε.
Και είναι ωραίο αυτό.
Ή μάλλον,
όχι απλά ωραίο,
αλλα
θαυμάσιο.
Λείπει όμως το κάτιτι.
=:)
Τίι;
Ρώτα τα λαμπερά σκουλήκια!
Είναι οι τεχνουργοί,
που όλο το κινούν,
δαμάζοντας την τρέλα τους
όσο
και όπως
και αν μπορούν,
τσιμπάν
το ζουμερό κώλο
του γίγνεσθαι,
διοχετεύοντας
το σπινθήρα τους
στις επιστήμες,
τις τέχνες,
τη ζωή,
χώνουν τα χέρια
μέσα στην Ψυχή
ρε παιδί μου
και ψάχνουν
τη γαμημένη
τη λαμπερή πέτρα,
το διαλύουν
και το ξαναδιαλύουν
αναζητώντας
και βιώνοντας
το ιερό.
Και ευτυχώς
να λες
που
είναι έτσι
φτιαγμένο το πράμα
να βγαίνουν
και τέτοιοι,
γιατί αλλιώς
απλά μπριζόλες θα τρώγαμε,
παιδιά θα κάναμε
και ο χορός δε θα υπήρχε.
Ούτε τα τακούνια.
Να μου πείς,
θα είχαμε
αστέρια
και ταύρους.
Ναι,δίκιο έχεις...αλλά...

Είμαι εκεί.

Τσίφφφ!
Ανάβω την τσιγάρα μου.
Το'χα κόψει για τρεις μήνες
και τώρα
φουμάρω την πανσέληνο.
Ύπαρξη...
Σε ευχαριστώ.

Το γατίσιο μουσούδι της πορείας μου.

Κάθε
άνθρωπος
αξίζει
να νιώσει
αυτή τη στιγμή
της
γαλήνιας
αυτοδυναμίας.
Στη σπιταρούνα μου.
Με
συντροφιά
τους
νυχτερινούς ήχους,
το φώς
της κοιμώμενης πόλης
που περνά
μέσα απ'τα ρολά,
τον τυπά
τον Peter Steele
να μου τραγουδά:
Oh, I don't wanna be/
I don't wanna be me...
Πφφ...
Είπαμε...
Κοινή,
αληθώς επώδυνη,
παρανοϊκά δημιουργική,
παγκόσμια
ανθρώπινη
ευαισθησία...
Ναι,
αξίζει
όσο λίγα
να
αράζεις
στο σχήμα σου,
στο τώρα σου.
Βάρδος κανονικότατος
και
να τραγουδάς
τις νίκες σου,
όχι σα μπούλης,
όχι σα μπουρμπουλήθρας,
αλλα όπως πρέπει,
δηλαδή
με τα όλα σου,
δίχως άυριο,
δίχως κομπλεξισμούς.
Άντε,
μια μπύρα ακόμα
και ύπνο.
Σε 4 ώρες ξυπνάω.
Φορτηγατζής είμαι.
Ή μήπως όχι;
Τι σημασία έχει,
πως είναι δυνατόν
να αφεθώ
να με ορίσει
κάτι,
ό,τιδήποτε,
αφού
εγώ
επέλεξα
να είμαι
το
άλαλο
μυστήριο
του
βυθού μου;
Αρχιδιές θα λέμε τώρα;
Αν θες να γίνεις
κωλοδάχτυλο
σε αυτό τον κόσμο,
Δρύς,
δε μπορεί
να είσαι
ό,τιδήποτε άλλο
παρά αγωγός
του
χρωματός σου.
Άνοιξα κι άλλη.
Αυτή όμως θα την πιώ μόνος μου.
Δύο σας και μία μου.
Χάαααα!
Μην ξεχνιέσαι!
Δεν είσαι οι δαίμονές σου!
Κι αν σε ενδιαφέρει,
είσαι κάτι
που αν το διαλέξει
μεγαλύνεται!
Αλλα
αυτό
είναι
δική σου υπόθεση
κι αυτή είναι η καύλα.
Εγώ τελικά
άνοιξα κι άλλη...
Χάχα,μπυροβόρα ασχολία η ποίηση...
Έφυγα.

Πρόσφυγας

Το δράμα του ενός
είναι κωμωδία
για τον άλλον.
Τι γίνεται όμως
στην περίπτωση
του κωμικοτραγικού;
Όταν επιτέλους
βγαίνεις
απο το κουκούλι σου
σε ένα κόσμο
δύσκολο,
σκληρό
και
βλέπεις
βιώνεις
βάλλεσαι
από
την ασχήμια
που δεν υπάρχει
χρόνος
και τρόπος
να μεταστοιχειωθεί;
Τότε ζυγίζεις φίλε μου.
Αναγκάζεσαι
να μάθεις
να
ζυγίζεις,
με το δύσκολο,
με τον
σκληρό τρόπο.Πώω...
Πώω πώωω...
Κι έχεις πια στο μέτωπο
το σημάδι
του τσαλακωμένου.
Και για σένα πια,
όμορφος είναι μόνο
ο τσαλακωμένος.
Είσαι ενα μαύρο άστρο,
ένας ρυθμός αληθινά δικός σου
και παρόλο
που δε θα ανταμώσουμε,
σε χαιρετώ
και ξέρεις γιατί;
Ε;
Ξέρεις γιατί;
Γιατί όλα αυτά είναι μαλακίες!
Η φύση σου είναι που ωριμάζει!
Άντε ρε,εβίβα.
Δηλαδή
Ευοί Ευάν
για να τα λέμε και σωστά.
και μη μασάς!
Λεβέντη μου,
καυλιάρη
και παθιάρη!
Τίγρη μου εσύ!
Γρρρρ!!!!!

Τετράλφα

Αποφασίζεις,
αλλά όταν
αποφασίζεις,
αποφασίζεις σα μοίρα;

Δε γίνεται να γίνουν όλοι πλάσματα της προκοπής. Κι αν ακούγομαι λίγο μαλάκας, είναι επειδή δε με νιώθεις, οπότε και στο αφιερώνω.

Δεν υπάρχει
τίποτα
πιο ανέραστο
απο
το
να μη
σε καταλαβαίνει ο άλλος.
Σα μπαλάντα του Κότσιρα!
Γέλιο πρωινάδικης χαζογκόμενας!
Πομπώδες ποίημα κοιμώμενου πνεύματος!
Μπλιάαχ!
Έχω σιχαθεί
κόσμο
για την παγωμάρα του
και έτσι τώρα πια
το κάνω τσακ-τσακ:
Ζυγίζω τον άλλον
με καμιά κουβέντα,
κάνα ζόρι,
κάτι λίγο πιο έντονο
απο την αηδιαστική σούπα
που καλείται ανθρώπινη σχέση.
Κι αν ό,τι πράξει
δε λέει καθόλου,
έφυγε,
έφυγα,
και δεν έχει σημασία.
Είναι σκληρό και απλό:
Κάποιοι άνθρωποι
θα είναι
για πάντα ξένοι
με σένα.
Μπορεί η ζωή
να τους φέρει κοντά σου
ίσα-ίσα
για να σπάσει πλάκα
με
την
ατελείωτη
ξενέρα
που αν την πατήσεις
και το ψάξεις,
αργά η γρήγορα
σαν
καραμελωτό,
μεγαλοπρεπές
κωλοδάχτυλο
θα ανατείλει
στον ορίζοντα.
Ξέρω!
τα χω πάθει αυτά!
Φυσικά,
έχεις κάθε δικαίωμα
και το προτέινω ανεπιφύλακτα
να ασκηθείς,
να θελήσεις να μοιραστείς,
να σταθείς ερωτικός,
δηλαδή ελκυστής,
δηλαδή μάγος,
δηλαδή φίλος,
δηλαδή εραστής,
σύμμαχος δηλαδή,
δαίμονας,
ελάφι
κι όχι μουσχάρι.
Άλλα έχε κατα νου
το καραμελωτό που λέγαμε...
Κι ακόμα κι αν ακουστεί άσχετο
εγω το λαλώ:
Διατράνωσε
τις θετικές σου ποιότητες
και χτίσε τη νέα σου κοσμοθέαση
πάνω σε αυτές
για να πάψεις
να'σαι
μαλαπέρδας.
Είναι σα λεπτές κλωστές,
σαν αδιόρατα χνάρια,
που αν καταφέρεις
να τα βρείς,
σε οδηγούν
σε κάτι αξιόλογο.
Αυτά.
Εδώ
μόλις άρχισε να βρέχει
πολύ δυνατά,
είμαι τσιτσίδι
και ετοιμάζομαι
να κάνω βουτιά
στη μπανιέρα μου.
Ξέρεις,
άλατα
αφρόλουτρα και τέτοια.
Πώωωω!!!!
Επαναπροσδιορισμός
της έννοιας
Ηδονή!!
Σπλάσσσσσσσσσσσσσσσ!!!!!
Σπλάσσσσσσσσσσσσσσσσσσσ!!!!!!!!!
Σπλάαααασσσσσσσσσσσσσσσσσ!!!!!

Άγγελος

Εχω πάψει
να σε βλέπω
ως σάρκα,
ως ενέργεια,
ως μορφή.
Και ούτε
λέξη
δε βρίσκω πια
για να
σε περιγράψω.
Αντιλαμβάνομαι
κάτι
που δεν
είναι ουσία
αλλά είναι
παρόν
και
είναι
μόνον
αυτό
και μπορώ
να πιστεύω σε σένα
απόλυτα
γιατί
ο κόσμος
είναι κάτι
σαν τσίχλα
και εκπορεύεται
απο τις αποφάσεις
που παίρνουμε,
τα χνάρια που
επιλέγουμε
να αφήσουμε πίσω μας,
την τιμιότητα
και την
καθαρότητα
των πράξεών μας.
Μα αν εγώ
που μπορώ
δε σου το πώ,
πως πιστεύω σε σένα
με ένα τρόπο
που κάποτε
γιάυτόν
θα γράψουνε τραγουδια,
αν δεν σου αποκαλύψω
πως δεν είμαι ο Κανένας πια,
πως
πες μου πως
θα σου το δώσω
αυτό
που φορτώθηκα
και που με έκανε
μια
ζωντανή
επανάσταση;

Αίμα

Η νύχτα
θα φύγει μακριά
με το μικρό μυστικό σου
με το μικρό σου μυστικό
θα φύγει
θα φύγει
θα φύγει.
Γι'αυτό μωρό μου
κλάψε,
κι ο ήλιος
ποτέ δε θα το μάθει.

" Έζησαν σαν Ινδιάνοι,πέθαναν σαν Ινδιάνοι,και δεν έμαθαν ποτέ πως,πριν απ'οτιδήποτε άλλο,ήταν άνθρωποι''

Ξεπέρνα το κόμπλεξ
που σε κάνει τόσο
εξόφθαλμα τρωτό.

Στάσου στα ίσα
και
αποδέξου
πως
το
μόνο που σε ενδιαφέρει
είναι η ουσία.

Το ξέρω
το ξερεις
το ξέρει,

όλα τα
πλάσματα
της ατέλειωτης νύχτας το ξέρουν,

όλα το λαχταρούν:

Να πούνε την αλήθεια.

Λάβα να ρέει απ'την ανάσα σου

Καθώς
ο παλαιστής
μπαίνει
στο ρίνγκ,
άλλοι τον φτύνουν
και
άλλοι τον επευφημούν.
Μα αυτός
και μόνον αυτός
πάει...
και πάει...

Άχρηστες φτυσιές...
Χοντρών ανθρώπων
χυδαία μπράβο...

Ενώ αυτός οδεύει
στο χαμό του
ή
το θρίαμβό του..

Ένας
ή δύο
ή κανένας
νιώθουν
το κάθε κτύπημα
να τους κτυπά κι εκείνους.
Ανακατεύονται,
ζαλίζονται,
πονάνε
και δε βγάζουνε μιλιά.
Ή ανεβαίνουν πάνω
και τα κάνουν όλα λίμπα!
Γιατί ξέρουν...
Αυτούς!
Αυτούς!
Μονάχα αυτούς
επιθυμώ να μυρίζω!
Τέτοια χνώτα, μεθυστικά..

Καλώς Ήλθες

Το δέος αδερφέ.
Σε νιώθω
εκεί που στέκεις
μαζί μου
μέσα μου
μακριά μου.
Σκίστηκε
κι αντίκρυσες
το ανερμήνευτο.
Και πιά είσαι μόνος.
Και πιά δεν είσαι μόνος.

Συναισθαντική Μαγεία

'..Εχεις κρασί στο ψυγείο;'
'..Μμμ..'

Κάτι ψιθύρισε:
'..απόψε η νύχτα θα είναι μαγική..'

Και είχε κρασί στο ψυγείο.

Και η νύχτα δεν ήταν μαγική.

Απόψε όμως είναι.

Όλο λάθος, πάντα λάθος... Πφφ..Πάντοτε το ίδιο λάθος

Όταν βλέπεις στον άλλον
ένα γίγαντα,
βγάλε τα κυάλια.

Πιστεψέ με άν θές,
πάνω απ'όλα
αυτό δε σου συγχωρεί,
που δεν τον βλέπεις.

Δεν τον βλέπεις
δέν τον βλέπεις
δεν τον βλέπεις...

Εσύ ψάχνεις
το σούπερμαν,
το ζορό,
τη σούπερ γιαγιά,
το μαϊτυ μάουζ,

κάτι,
κάτι άλλο,
κάτι απλοϊκό,

ενα αρχέτυπο
να δικαιολογεί
τη δειλία σου,

να μπορείς
να απολαύσεις
την τέλεια
απόστασή σου
απο αυτό.

Κάτι άχρηστο.

Άχρηστε..

Το Μάγος με τα δώρα

Ο Κεραυνός
ο Κεραυνός
στην αίθρια ζωή σου.

Πάγος
Πάθος
Γνώση

Αναστάτωση
Φόβος
Λατρεία

Ίλιγγος
Πόνος
Λύτρωση
Μανία

Απόγνωση
Ηδονή
Ανομία
Παραφορά
Εμμονή.

Σε βρήκε.

Κερασφόρος

Θα έρθει.
Θα έρθει ρε πούστη,
πάντα θα έρθει.
Ο πιό τίμιος σύμβουλός μου,
η σουβλιά
που θα μου γυρίσει τ'άντερα,
Ο Πορτοκαλόμαυρος Παντελής,
με δόρια ,
με φτερά,
θεϊκά,
επίμονα,
ευγενικά,
ατσούμπαλα,
σπρώχνοντας,
πατώντας τον κόσμο
και ρίχνοντας πράγματα.
Ο μάγος,
ο δαίμονας,
ο φίλος μου.
Νάτος,τρυπάει τον τοίχο,
καιει τις κουρτίνες,
διαλύει τις μορφές,
εξαγνίζει το χώρο του,
μπαίνει με σαματά
και άγρια γέλια
και μου ΟΥΡΛΙΑΑΑΑΑΖΕΙΙΙΙ,
μου ΦΩΝΑΖΕΙ!!!!!
μου λέει,
μου ψιθυρίζει,
μου θυμίζει..

"Όχι,
όχι έτσι,
νά,έτσι..."

Σε ευχαριστώ.

Ήρεμα και στο βάρος σου

Καθαρμός:
Να μη διαφημίζεις τον εαυτό σου.

Καύλα:
Να ξέρεις ακριβώς πότε το κάνεις.

Ζεστό δερματάκι
γάργαρο γελάκι
ξεδιάντροπη λύπη και χαρα.

Χάχα,νά τα μας!
πάλι τό κανα!
Τσίμπα το φιλί σου τώρα!
Σμάκ!

Κρίμα, πόσο απαίσιο τέλος...

Έλα δεν πειράζει
θα συνέλθεις φίλαράκο μου,
δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Θα το ξεπεράσεις
και θα συνεχίσεις
κι αν δεν υπάρχει δρόμος
θα τον φτιάξεις.
Μονάχα αυτό να θυμάσαι
όταν η παγωνιά σε πνίγει,
όταν η παγωνιά...

Ε.Ν.Τ.Λ?*

Γιατί δέν είναι για οίκτο.
Ο οίκτος χρειάζεται σύνεση.
Άν δεν τη διαθέτεις,
μπερδεύεις τα αυγά με τα πασχάλια
και μοιράζεις προστασία
αντί για φώς.
Άρα, το φλέγον ζήτημα της
συνειδησιακής σου παιδείας
δεν είναι πόσο φιλόστοργος είσαι.
Αλλα πόσο συνετός.
Γκέγκε μπράδα
χριστιανοπουλαίε κι αγελαίε?
Θα γίνεις μπαμπάκας ή μανούλα
και το παιδάκι σου
θα το γαμήσεις πατόκορφα.
Θα το κάνεις στρογγυλό
και βουτυράτο,
ρηχό σαν τηγάνι,
τίμιο σκλάβο,
χαζοκάγαθο γίγαντα,
καριερίστα της δυστυχίας,
γιάμ-γιάμ για τα κίτρινα τέρατα
και γραμμή δε θα πάρεις,
επειδή δεν κατάλαβες ποτέ σου
αυτό το "απλό"
πράγμα:
Οτι είμαστε
όλα
ένα
μάγμα
που μέσα του ρέουνε δυνάμεις αφάνταστες,
οι δυνάμεις μας.
Οτι η πρωτοβουλία
δεν είναι απλά μια λέξη
αλλα
ο τόπος
ενός τυπά
απο αυτούς που αξίζει
να υπάρχουν,
να τους ακούς,
να τους γεύεσαι,
να τους μυρίζεις
και να τους νιώθεις κοντά σου..
Γι'αυτό σκούντα τον,
πόνα τον,
κούρασε τον
τον πούστη τον εαυτό σου.
Κι όποτε κλαίει
εσύ αραχτός,
ντυμένος το βαθυκύανο μπουρνούζι σου
καπνίζoντας το τομπάκο σου
και γελώντας
να του υπενθυμίζεις
οτι οχι απλά τη γάμησε, ΤΗ ΓΑΜΗΣΕ!!!
Οτι θα έπρεπε να κλαίει
πολύ
πολύ περισσότερο,
με δάκρυ μαύρο,
γοερά και σπαραξικάρδια
σαν τσαλαπατημένη κόρνα,
ξεδιάντροπα και άσχημα,
με αναφιλητά και γκαρίδες,
με σάλια και ικεσίες
και να χτυπάει τα ποδάρια στα πλακάκια
άν υποψιαζόταν τι του επιφυλάσσεις Εσύ
και τί η Ύπαρξη για μετά..
Χάχαχα κακομοιράκο μου,
κόλαση έσπειρες
και κόλαση θα θερίσεις!!!
Ξανά!
Ξανά!
και ξανά και ξανά και ξανά!!!!!
και ξανά!
και ξανά!
ξανάκαι
ξανάκαι
ξανάκαι
ξανάκαι
ξανά!!!!

Μέχρι να κοπούν τα μελό.
Και μετά για έλα να μου απαντήσεις:
Είναι να τον λυπάσαι?*
Άντε,καλή ΔΥΝΑΜΗ.
Θα σου χρειαστεί
και γι'αυτό ίσως τη βρείς.
Ηιιιιιιιιιιιιιιιι-γιάαααααααααα!!!!!!!!

Καλά εντάξει, το κορίτσι σκοτώνει κόσμο...

Πώπω..
Μαργαριταρένια δόντια,
πρόσωπο πανέμορφο
και όχι εκτυφλωτικό,
χαμόγελο άστα
και τέλεια,
με τα καστανά σου μαλλιά-μάτια
και το άσπρο σου δερματάκι,
κορμάκι ζεστό,
ζεστό και παθιάρικο.
Και σκουλαρικάκι στον αφαλό.
Τί
Τί
Τί μουνάρα είσαι εσύ κοριτσάκι μου..