Αλλά λαμπερά σκουλήκια δε θα'χαμε....

Τα καθαρά κεφάλια
δεν έχουνε κουτιά.
Λένε:
Αυτό,γιατί θαρρετός,
αυτό,γιατί θνητός,
αυτό,γιατί δίκαιος,
αυτό,γιατι άσχημος,
αυτό,δεν έχω ιδέα γιατί,
αυτό,γιατί άργησα,
αυτό,γιατί ακόμα δεν είναι ώρα,
αυτό,γιατί δε γίνεται
και λοιπά και λοιπα,
ξέροντας
ακριβώς
τι λένε.
Και είναι ωραίο αυτό.
Ή μάλλον,
όχι απλά ωραίο,
αλλα
θαυμάσιο.
Λείπει όμως το κάτιτι.
=:)
Τίι;
Ρώτα τα λαμπερά σκουλήκια!
Είναι οι τεχνουργοί,
που όλο το κινούν,
δαμάζοντας την τρέλα τους
όσο
και όπως
και αν μπορούν,
τσιμπάν
το ζουμερό κώλο
του γίγνεσθαι,
διοχετεύοντας
το σπινθήρα τους
στις επιστήμες,
τις τέχνες,
τη ζωή,
χώνουν τα χέρια
μέσα στην Ψυχή
ρε παιδί μου
και ψάχνουν
τη γαμημένη
τη λαμπερή πέτρα,
το διαλύουν
και το ξαναδιαλύουν
αναζητώντας
και βιώνοντας
το ιερό.
Και ευτυχώς
να λες
που
είναι έτσι
φτιαγμένο το πράμα
να βγαίνουν
και τέτοιοι,
γιατί αλλιώς
απλά μπριζόλες θα τρώγαμε,
παιδιά θα κάναμε
και ο χορός δε θα υπήρχε.
Ούτε τα τακούνια.
Να μου πείς,
θα είχαμε
αστέρια
και ταύρους.
Ναι,δίκιο έχεις...αλλά...