Το γατίσιο μουσούδι της πορείας μου.

Κάθε
άνθρωπος
αξίζει
να νιώσει
αυτή τη στιγμή
της
γαλήνιας
αυτοδυναμίας.
Στη σπιταρούνα μου.
Με
συντροφιά
τους
νυχτερινούς ήχους,
το φώς
της κοιμώμενης πόλης
που περνά
μέσα απ'τα ρολά,
τον τυπά
τον Peter Steele
να μου τραγουδά:
Oh, I don't wanna be/
I don't wanna be me...
Πφφ...
Είπαμε...
Κοινή,
αληθώς επώδυνη,
παρανοϊκά δημιουργική,
παγκόσμια
ανθρώπινη
ευαισθησία...
Ναι,
αξίζει
όσο λίγα
να
αράζεις
στο σχήμα σου,
στο τώρα σου.
Βάρδος κανονικότατος
και
να τραγουδάς
τις νίκες σου,
όχι σα μπούλης,
όχι σα μπουρμπουλήθρας,
αλλα όπως πρέπει,
δηλαδή
με τα όλα σου,
δίχως άυριο,
δίχως κομπλεξισμούς.
Άντε,
μια μπύρα ακόμα
και ύπνο.
Σε 4 ώρες ξυπνάω.
Φορτηγατζής είμαι.
Ή μήπως όχι;
Τι σημασία έχει,
πως είναι δυνατόν
να αφεθώ
να με ορίσει
κάτι,
ό,τιδήποτε,
αφού
εγώ
επέλεξα
να είμαι
το
άλαλο
μυστήριο
του
βυθού μου;
Αρχιδιές θα λέμε τώρα;
Αν θες να γίνεις
κωλοδάχτυλο
σε αυτό τον κόσμο,
Δρύς,
δε μπορεί
να είσαι
ό,τιδήποτε άλλο
παρά αγωγός
του
χρωματός σου.
Άνοιξα κι άλλη.
Αυτή όμως θα την πιώ μόνος μου.
Δύο σας και μία μου.
Χάαααα!
Μην ξεχνιέσαι!
Δεν είσαι οι δαίμονές σου!
Κι αν σε ενδιαφέρει,
είσαι κάτι
που αν το διαλέξει
μεγαλύνεται!
Αλλα
αυτό
είναι
δική σου υπόθεση
κι αυτή είναι η καύλα.
Εγώ τελικά
άνοιξα κι άλλη...
Χάχα,μπυροβόρα ασχολία η ποίηση...
Έφυγα.