Πήγαινε πάντοτε
μονάχα αν τον καλούσαν.
Την αγαπούσε
απο μακριά
χωρίς να υπόσχεται
αιώνια αγάπη,
Σαν το λευκό κερί
στο ήσυχο απόγευμα.
Κι αν κατι ευχόταν
ήταν να είναι πάντα ευτυχισμένη
ερωτευμένη
γεμάτη ζωή
ενέργεια
περιέργεια
πάθος
χαρά
αγάπη
και
ενθουσιασμό.
Ήτανε
ενα μικρό πούπουλο
ένα χνούδι απλά
που όπως περνάν
τα φορτηγά
τ'αναταράζουν
κι έπειτα ήσυχα
αυτό ξανακαθίζει στο έδαφος.
Γιατί δε μας αξίζουν κάποιες φορές
κάποιοι άνθρωποι.
Είναι καλύτεροι απο μας.
Και τους αξίζουν καλύτεροι απο μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου