Δροσερή φωτιά, ωραία νιότη

Δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς
απο κάτι που δεν έχει ουσία.
Αν δεν έχει ουσία
κι ας το κανες μια ζωή
κι ας είσαι 67 τώρα,
μη φοβάσαι.
Όπως δεν είχε ουσία χτές
δε θα χει ποτέ.

Τωρα, να μου πεις,
σιγά το νέο,
το πρόβλημα δεν είναι
να αντιλήφθείς το ανούσιο,
το πρόβλημα είναι
πως συγχωρείς τον εαυτό σου
για τα λάθη του
και πως ανοίγεσαι στο αιώνια δροσερό;

Δεν είναι δηλαδή ο φόβος το πρόβλημα,
η λύπη είναι.

Είμαστε γεννήματα μιας φύσης
δισεκατομμυρίων ετών,
και αυτήν
την τεράστια ποσότητα
πληροφορίας
φαινομένων
συγκρούσεων
πρέπει να την εκφράσουμε
σε μία ανθρώπινη ζωή.

Όταν έχεις μια τάση,
κάτι που σε εκφράζει,
δεν εκφράζει εσένα τον Χ.
Μια ιδέα
ένα βίωμα
όταν είναι,
εσύ δεν είσαι.

Το να "κυνηγάς το ονειρό σου"
είναι το ανούσιο.
Το να βιώνεις την τάση,
να'σαι το ποτάμι ,
είναι το ουσιαστικό.
Διότι το μεν είναι λέξεις,
το δε σάρκα κι ενέργεια.
Το μεν σημαίνει
να γίνω αυτό ή εκείνο,
είναι σταθερά.
Το δε αλλάζει διαρκώς
και συμβαίνει πάντα απ'την αρχή
είναι μαγική πράξη
είναι φύση.

Η λύπη λοιπόν, υπάρχει
όχι γιατί δεν έκανες αυτό που έπρεπε
ή έκανες αυτό που δεν έπρεπε.

Η λύπη υπάρχει
γιατί είσαι
αντί να γίνεσαι.