Χρυσκιά

Στις όχθες
της λιοστόλιστης
ηλιόλουστης ψυχής
σιμά σε ποταμό χρυσό
κι απα σε πέτρα ασήμινη,
κάθεται.

Χορδές
χορδές
ιριδισμοί
χέουν
και διαχέονται
πεπλα απ'ουράνια πρίσματα
κι ουράνια τόξα πάλλονται
καθώς τα μάτια ορθάνοιχτα
γέρνουν
κι απο τα βλέφαρα
παγόνια
άτια
πίθηκοι
γορίλες
φίδια
και ασβοί
κουκουναριές
κι ασφόδελοι
και βάτα
και αγκάθια
πνοές βαριές χωμάτινες
κι άστρων εκρήξεις παφλασμοί
του πρώτου κόσμου
πρότερου
κατακλυσμού
οι σπαραγμοί
τα ουράνια φωτα
και οι στα
οι στάλες απ'τα αίματα
όλον των προ
προγονικών
φωνών
κι αμάχων
και αχών
και οι ευχές
τα τάλαντα
οι πόθοι
τ'ασυγχώρετα
μια σάυρα
και δυό λύκαινα
και τρία ύλη άλαλη
βουβός του βύθους μύκητας
πιο πέρα
και πιο μέσα
πιο πίσω
κι αξεδιάλυτα
κι όταν τα μάτια κλείνει
πάλι όλα γίνονται ρυθμός
και πάλι τόξα ουράνια
και πέπλα ιριδίζοντα
και ήσυχη
ηλιοστόλιστη
του ήλιου κόρη σιωπηρή
σοφή
κι αθώα
και γυμνή
ψυχή κι απα στις όχθες της
πάνω σε πέτρα ασήμινη,
κάθεται.