Χρυσκιά

Στις όχθες
της λιοστόλιστης
ηλιόλουστης ψυχής
σιμά σε ποταμό χρυσό
κι απα σε πέτρα ασήμινη,
κάθεται.

Χορδές
χορδές
ιριδισμοί
χέουν
και διαχέονται
πεπλα απ'ουράνια πρίσματα
κι ουράνια τόξα πάλλονται
καθώς τα μάτια ορθάνοιχτα
γέρνουν
κι απο τα βλέφαρα
παγόνια
άτια
πίθηκοι
γορίλες
φίδια
και ασβοί
κουκουναριές
κι ασφόδελοι
και βάτα
και αγκάθια
πνοές βαριές χωμάτινες
κι άστρων εκρήξεις παφλασμοί
του πρώτου κόσμου
πρότερου
κατακλυσμού
οι σπαραγμοί
τα ουράνια φωτα
και οι στα
οι στάλες απ'τα αίματα
όλον των προ
προγονικών
φωνών
κι αμάχων
και αχών
και οι ευχές
τα τάλαντα
οι πόθοι
τ'ασυγχώρετα
μια σάυρα
και δυό λύκαινα
και τρία ύλη άλαλη
βουβός του βύθους μύκητας
πιο πέρα
και πιο μέσα
πιο πίσω
κι αξεδιάλυτα
κι όταν τα μάτια κλείνει
πάλι όλα γίνονται ρυθμός
και πάλι τόξα ουράνια
και πέπλα ιριδίζοντα
και ήσυχη
ηλιοστόλιστη
του ήλιου κόρη σιωπηρή
σοφή
κι αθώα
και γυμνή
ψυχή κι απα στις όχθες της
πάνω σε πέτρα ασήμινη,
κάθεται.

Ασε το καλό να βγεί

Άσε το καλό να βγεί
και κρατά το στα χέρια σου
και δωστο
σα φλογατο περιστερι

Ασε το καλό να βγεί
και να χυθεί
σα μέλι απ'το βαρέλι
σα μαγικός ζωμός
σαν ολόχρυσος χείμμαρος
πηχτός
βαθύς
σοφός

Το καλό
το άξιο
αυτό που ξέρεις πως μπορείς.

Έτσι σπάει ενα pattern:Γαμώντας του τα πάτερα

Να ευλογείς τις στιγμές
που το παράθυρο
το τρίτο σου μάτι το ενδότερο
ανοίγει
την ώρα ακριβώς
που σου συμβαίνει το ξεγέλασμα
και βλέπεις την πλάνη
την παραμύθα
το κολπάκι.
Να ευλογείς
και να ζητάς
να θυμάσαι
να ξυπνάς

ομ μα

Δειχνει προς το θειο
και κρυβει το θειο.

Μέλι τα καρπούζια μέλιιιι!

Συγχωρώ όλο το παρελθόν μου

κι ευλογώ την ύπαρξη

που έχτισα ενα τέτοιο παρελθόν

πανέμορφο

σα φωτεινό πρωινό στην κουζίνα

και σκοτεινή νύχτα

κάτω απ'τις κουβέρτες

άδολο στο δόλο του

παιδιαρώδες

έντονο

και γεμάτο ενέργεια

σαν κρύσταλλο

σα μάτι σκύλου

με το ένα εκατομμύριο εναλλαγές

στους ένα εκατομμύριο κόσμους

που άλλαξε και ξανάλλαξε

και μ'άλλαξε και με ξανάλλαξε

σα μάνα στοργική που αλλάζει το παιδί της

σαν Ιάπωνας τεχνίτης σπαθιών

που καθαρίζει το καυτό ατσάλι

χτυπώντας

και ξαναχτυπώντας το

ώσπου να λάμψει 

στην απαράμιλλη τέχνη

στη δροσοσταλίδα

που εκρήγνυται

σε εκθαμβωτικό ουράνιο τόξο.

Και τρεις ερώτησούλες ποίημα:

Ό,τι βλέπεις 

να ναι αλήθεια

δίχως παρελθόν;

Είναι ο χρόνος μια συνήθεια

όταν είσαι απών;

Τι θα προτιμούσες τάχα;

Να σου χάριζαν;

Η να κατακτούσες όσα

στην ψυχή σου χρόνια τόσα;;  

Πάντσο ντε Σάντσο ντε λα γκιτάρρα

Κορυφώνεται η ηδονή
κι ύστερα περνάει
και μένει πίσω μια ύπαρξη ηλεκτρισμένη
και μια υπόσχεση
μία συμφωνία
δίνεις μια υπόσχεση
κάνεις μια συμφωνία
πάνω στην ανάμνηση
μιας ηδονής
ενός κύματος
που κάποτε καβάλησες
και θέλεις πάλι
θέλεις κι άλλο
θες να νιώσεις καθαρός
κι απών
ηλεκτρισμένος πάλι
στις όχθες παρατημένος
μιας ηδονής που πέρασε
σαν κοίτη ποταμού
ξεραμένου
μες στο κατακαλόκαιρο
στη Σπάρτη
και το τραβολογάς σαν κουρελάκι
και οι τζίτζικες σεμνοί
και τα σπουργίτια αρχοντικά
κι ο Ήλιος Ήλιος..

Δροσερή φωτιά, ωραία νιότη

Δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς
απο κάτι που δεν έχει ουσία.
Αν δεν έχει ουσία
κι ας το κανες μια ζωή
κι ας είσαι 67 τώρα,
μη φοβάσαι.
Όπως δεν είχε ουσία χτές
δε θα χει ποτέ.

Τωρα, να μου πεις,
σιγά το νέο,
το πρόβλημα δεν είναι
να αντιλήφθείς το ανούσιο,
το πρόβλημα είναι
πως συγχωρείς τον εαυτό σου
για τα λάθη του
και πως ανοίγεσαι στο αιώνια δροσερό;

Δεν είναι δηλαδή ο φόβος το πρόβλημα,
η λύπη είναι.

Είμαστε γεννήματα μιας φύσης
δισεκατομμυρίων ετών,
και αυτήν
την τεράστια ποσότητα
πληροφορίας
φαινομένων
συγκρούσεων
πρέπει να την εκφράσουμε
σε μία ανθρώπινη ζωή.

Όταν έχεις μια τάση,
κάτι που σε εκφράζει,
δεν εκφράζει εσένα τον Χ.
Μια ιδέα
ένα βίωμα
όταν είναι,
εσύ δεν είσαι.

Το να "κυνηγάς το ονειρό σου"
είναι το ανούσιο.
Το να βιώνεις την τάση,
να'σαι το ποτάμι ,
είναι το ουσιαστικό.
Διότι το μεν είναι λέξεις,
το δε σάρκα κι ενέργεια.
Το μεν σημαίνει
να γίνω αυτό ή εκείνο,
είναι σταθερά.
Το δε αλλάζει διαρκώς
και συμβαίνει πάντα απ'την αρχή
είναι μαγική πράξη
είναι φύση.

Η λύπη λοιπόν, υπάρχει
όχι γιατί δεν έκανες αυτό που έπρεπε
ή έκανες αυτό που δεν έπρεπε.

Η λύπη υπάρχει
γιατί είσαι
αντί να γίνεσαι.

Τονάλ ξου-ξου!

Και δώστου οι ψαγμένες μουσικές
τα διαβάσματα
οι επειρίες
και οι στίχοι ποιητών!
Αισθητική!
Αισθητική να δουν τα μάτια σου!
Και μιλάμε σοβαρές μουσικές,
τζαζ
και τέτοια.

Γιατί βέβαια,
κάπως πρέπει να ξεχωρίσεις
απο τους άλλους.

Γιατί βαθειά μέσα σου
το ξέρεις
πως δεν είναι κατάσταση αυτή.

Είναι όμως της φύσης μας γνώρισμα,
κανείς δε θέλει να ξυπνήσει
για να πα να κατουρήσει.
Που να τρέχεις μες στη νύχτα;

Γι'αυτό και το μυαλό μας
μας γεμίζει όνειρα,
ε,
κι εκεί τουλάχιστον.
κατουράμε
κουβάδες
και κουβάδες
ξανά και ξανά
απ'όνειρο σε όνειρο.
αλλά τίποτα.

Διότι
ενώ αυτό που γεννάει τα όνειρα
είναι σαφώς μια ανάγκη,
αυτή η ανάγκη
πηγάζει απο αλλού,
και αλλού θα ικανοποιηθεί.

Όχι στο όνειρο φίλε.

Η ερώτηση είναι πως ξυπνάς;
Πως αφήνεις τα ζεστά σκεπάσματα
της βολικής μιζέριας;
πως ανοίγεις τα μάτια;

Εκεί κατοικεί η αισθητική.

Τέλοσπάντων,
εκεί κατοικεί
η αισθητική που διακατέχει
εκείνον
που θέλει όντως να το κάνει.

Αν θελήσεις όντως να το κάνεις
ένα πέπλο θα αποτραβηχτεί
και θα δεις την ομορφιά.

Να μου πεις,
ποιος θέλει
και ποιος θα δει;
Η ομορφιά τον εαυτό της.