Ευοί ευάν Πα(γά)να

Επιταγή ακατανόητη

όπως πυκνά κλαδιά

μέσα στην παγωμένη νύχτα.

Στις άκρες τους

παγοκρύσταλλοι

και δροσιά που στάζει,

ακούς τις σταγόνες

που σπάνε πάνω στα πεσμένα φύλλα.

Μυρίζει χώμα δροσερό

και η μύτη σου είναι παγωμένη

μα δε φεύγεις.

Όλο σου το σώμα συμμετέχει

είναι το δάσος

και η νύχτα

και τ'άστρα κοφτερά διαμάντια στον κατάμαυρο ουρανό.

Πουλιά

πουλιά

πετάνε

μαύρα σμήνη

σμέρνες σκοτεινές

στο τίποτα

στο πουθενά

στο τίποτα

στο πουθενά.

Ακούς λαούτο

και τρείς γυναίκες τραγουδούν
πίσω και δεξιά

στην αρχή για τα πάθηματα σου

μετά για τα παθήματα μας

μα ούτε και σταματάνε

λένε μετά και άλλα

μα όλο και πιο γρηγορα

ή ίσως πιο αχνά

ίσως σε άλλη γλώσσα

ίσως και να σωπάσαν

μα το λαούτο παίζει

αργά

μυστικά

το δάσος κοφτερό διαμάντι στα χέρια σου

το παίρνεις

το εισπνέεις

και σφαδάζεις στον πόνο

και μέσα απ'τον πόνο σε γνωρίζεις

γνωρίζεις τα άκρα

τα αγγεία σου

το λάρυγγα

τις κόγχες των ματιών σου

τη σπλήνα

το βροντοχτύπι της καρδιάς

γέυεσαι το αίμα σου

νιώθεις όλες τις αυλακώσεις του εγκεφάλου σου

και το δέρμα σου ανατριχιά και σχίζεται

απο τη δύναμη σου

ουρλιάζεις

ουρλιάζεις

ουρλιάααζειιιςς.

Θα θυμηθείς;

Θυμίσου.

Θα θυμηθείς;

Θυμίσου.

Κατάκοπος στο βράχο

ιδρώτας χυμένος 

σαν ποταμός

σα δράκος

κι ομπρός σου τρεις γυναίκες.

Έχουν λευκά φορέματα

πανώριες

κι η ανάσα τους

η ανάσα τους...

είναι το Σύμπαν

πάλλεται

εξαπλώνεται

σαλεύει

ρυθμικά

μέσα

εντός

κι εκτός σου

διπλώνεται στα μύχια

εκτοξεύεται στο άπειρο

η ανάσα τους

ανάσα

ανάσα

άνασσα.