Λαγουδάκι.

Γλιστρά

και ξεγλιστρά

όλο και πιο βαθειά

κι όλο που νομίζει

πως ξεφεύγει

ενώ όλα οδηγούν

εκεί,

στο

προαποφασισμένο σημείο.

Έτσι που όλα της

τ'απ'εξω-απ'εξω

γελοία

κι έκπτωτα.

Σαν ελέφαντας πίσω απ'την κολώνα.

Σαν τον οβελίξ με κοτσίδες.

Σαν το Δρακουμέλ ντυμένο στρουμφίτα.

Μα τα μαγουλάκια κοκκινίζουν

και όλες οι θεωρίες 

και τα κουτάκια της 

βαλμένα στη σειρά με τάξη

πάνε βόλτα

και άααντε μετά να τα ξαναμαζέψει

να τα βάλει στη σειρά

να πει το παραμυθάκι

μέχρι να κοιμηθεί

για να ξαναξυπνήσει

πιο βαθειά

πιο κοντά

αν όχι με το σώμα 

σίγουρα με την καρδιά της

που χτυπά

και ψιθυρίζει

την αλήθεια.