Γάμα τους ρόλους.Παίξε τη ζωή σου.

Στην εναλλαγή των ρόλων
στην εφαρμογή τους
υποκριτικά θαυμάζεις ένα σάπιο κόκαλο
στην εναλλαγή των ρόλων
στην αντίθεση τους
σφάζεις το να
θάβεις τ'άλλο
για να βρεις το πιο καλό.
Το θειάφι
το διαμάντι
σούρφαμο
και συμφορά
στη φορμόλη
και στην Ξάνθη
κάρδαμο
και καμφορά
ποια η έννοια
ποια η εικόνα
μας θρυμμάτισέ ο θεός
με ροκφόρ
και με κολόνια
μας στιγμάτισε εντός
κι όλα τ'άλλα
σαν κορδόνια
σα σαμπρέλες
σαν παπγιόν
στη χωματερή του αιώνα
στον αγώνα
στον αγώνα.
Ξέρω εγώ πως να αλλάζω
πουθενά δεν κατοικώ
σαν αλέκτωρ αλαλάζω
σαν ξερακιανός ποθώ
σαν τον κόρακα κοάζω
ζω και βρίζω και θαυμάζω
κι όσο ζω θα το φωνάζω
πως αλλάζω
πως αλλάζω!
να'χα αλλά χίλια χρόνια
και αιώνες εκατό
να χα τέσσερεις χιτώνες
να σου έδινα τους δυο
να με φώναζες λεβέντη
όμορφο
και χριστιανό
να σου έσπαγα τα μούτρα
κι εσύ τον κουμπαρά
να σπαζομασταν κι δυο μας
που δε φταίμε πουθενά.
Όποιος κι αν πλυθεί βρωμίζει
δεν υπάρχει γιατρειά
ξόφλα τα χρυσά σου δόντια
δεν ανήκεις πουθενά.
χειροκρότα με σου λέω
σε χειροκροτάω κι εγώ
το κοινό κι αυτό κοίταει
και θαυμάζει το κενό
που στολίζει τη σκηνή μας
και χειροκροτάει στ'αυτί μας
το κοινό
και το κενό .
Να'χα χίλιες άλλες λέξεις
θα τις έφερνα εδώ
θα ψιθύριζαν στ'αυτί μας
θα καυλώναν το μουνί μας
κι ο,τι βρέξει ας κατεβάσει
η επίδραση περνά
κι η επήρειά μ'αφηνει
να'μαι τώρα που γυρνώ
σαν αεροπλάνο
αναπηδώ
προσγειώνομαι
σταματώ
η πόρτα ανοίγει
κατεβαίνω.
Φοράω λευκό κουστούμι.
Γυαλιά μαύρα.
Ανοιχτό μπλε ντενιμ πουκάμισο.
Κατεβαίνω τα σκαλιά του ιδιωτικού μου τζετ.
Ο αέρας από τους έλικες ανακατεύει
τα κομψά κουρεμένα
πυκνά γκρίζα μαλλιά μου.
"Δεν ανήκεις κανενός,ξέρεις τι σημαίνει αυτό;"
Σου λέω καθώς γελάω
με την τελεία τεχνητή μου οδοντοστοιχία
και απομακρύνομαι
αν και σκέφτομαι πως θα ταν καλύτερα
να μείνω και να σου εξηγήσω.
Πφφ!Δε γαμιεται!Μοίρα!