My jutsu

Αν κάτι μ'έσωσε εκείνη τη φορά
είναι
πως υπάρχει κάτι εξαιρετικά κακόγουστο
στο να τιμωρείς τον εαυτό σου.
Δεν ήταν το θάρρος
που με τράβηξε απο εκεί,
αλλά το γούστο.

Καλή εβδομάδα!

Δεεεν έχουν σημασία τα περασμένα.

Κάθε στιγμή

είναι καθαρή,

δίνεται με το σελοφάν,

μυρίζει καινουργίλα,

σα μαύρο σέξυ βρακάκι

κομμένο και ραμμένο στα μέτρα σου.

Μου λες πως θέλεις

η φύση να σου δίνει δύναμη

να βελτιώνεσαι

να μαθαίνεις

να χορεύεις

και να εντυπωσιάζεις.

Απλά,

απλά πες της το!

Εσύ είσαι η φύση!

Τη στιγμή που το λες,

γίνεσαι!

Δεν τ'αφήνεις να σκονίζεται

στη γωνιά

παραπεταμένο

και αχρησιμοποίητο

ένα τέτοιο κομμάτι..

Το πιάνεις και το φοράς

το ολοκαίνουργιο σέξυ βρακάκι σου,

αγγίζει το κορμάκι σου,

και όπως καταλαβαίνεις

εντυπωσιάζεσαι

-για να το πω κομψά-

και κατά συνέπεια

όπως καταλαβαίνεις

εντυπωσιάζεις.

Για να το πω κομψά.

Αντιλαμβάνεσαι και αγκαλιάζεις

τον αιώνιο οργασμό της ζωής

και το δώρο της επιλογής

την κάθε στιγμή

κι έτσι

βελτιώνεσαι

μάθαίνεις

και χορεύεις

παντού και πάντα!

Που κάνει και ρίμα με τη Λαμπάντα!

Τυχαίο; Δε νομίζω..

Γάμα τους ρόλους.Παίξε τη ζωή σου.

Στην εναλλαγή των ρόλων
στην εφαρμογή τους
υποκριτικά θαυμάζεις ένα σάπιο κόκαλο
στην εναλλαγή των ρόλων
στην αντίθεση τους
σφάζεις το να
θάβεις τ'άλλο
για να βρεις το πιο καλό.
Το θειάφι
το διαμάντι
σούρφαμο
και συμφορά
στη φορμόλη
και στην Ξάνθη
κάρδαμο
και καμφορά
ποια η έννοια
ποια η εικόνα
μας θρυμμάτισέ ο θεός
με ροκφόρ
και με κολόνια
μας στιγμάτισε εντός
κι όλα τ'άλλα
σαν κορδόνια
σα σαμπρέλες
σαν παπγιόν
στη χωματερή του αιώνα
στον αγώνα
στον αγώνα.
Ξέρω εγώ πως να αλλάζω
πουθενά δεν κατοικώ
σαν αλέκτωρ αλαλάζω
σαν ξερακιανός ποθώ
σαν τον κόρακα κοάζω
ζω και βρίζω και θαυμάζω
κι όσο ζω θα το φωνάζω
πως αλλάζω
πως αλλάζω!
να'χα αλλά χίλια χρόνια
και αιώνες εκατό
να χα τέσσερεις χιτώνες
να σου έδινα τους δυο
να με φώναζες λεβέντη
όμορφο
και χριστιανό
να σου έσπαγα τα μούτρα
κι εσύ τον κουμπαρά
να σπαζομασταν κι δυο μας
που δε φταίμε πουθενά.
Όποιος κι αν πλυθεί βρωμίζει
δεν υπάρχει γιατρειά
ξόφλα τα χρυσά σου δόντια
δεν ανήκεις πουθενά.
χειροκρότα με σου λέω
σε χειροκροτάω κι εγώ
το κοινό κι αυτό κοίταει
και θαυμάζει το κενό
που στολίζει τη σκηνή μας
και χειροκροτάει στ'αυτί μας
το κοινό
και το κενό .
Να'χα χίλιες άλλες λέξεις
θα τις έφερνα εδώ
θα ψιθύριζαν στ'αυτί μας
θα καυλώναν το μουνί μας
κι ο,τι βρέξει ας κατεβάσει
η επίδραση περνά
κι η επήρειά μ'αφηνει
να'μαι τώρα που γυρνώ
σαν αεροπλάνο
αναπηδώ
προσγειώνομαι
σταματώ
η πόρτα ανοίγει
κατεβαίνω.
Φοράω λευκό κουστούμι.
Γυαλιά μαύρα.
Ανοιχτό μπλε ντενιμ πουκάμισο.
Κατεβαίνω τα σκαλιά του ιδιωτικού μου τζετ.
Ο αέρας από τους έλικες ανακατεύει
τα κομψά κουρεμένα
πυκνά γκρίζα μαλλιά μου.
"Δεν ανήκεις κανενός,ξέρεις τι σημαίνει αυτό;"
Σου λέω καθώς γελάω
με την τελεία τεχνητή μου οδοντοστοιχία
και απομακρύνομαι
αν και σκέφτομαι πως θα ταν καλύτερα
να μείνω και να σου εξηγήσω.
Πφφ!Δε γαμιεται!Μοίρα!

Να'χα τώρα μοσχαράκι με μπάμιες και φέτα..

Να είσαι ανυποχώρητος.

Να είσαι ανυποχώρητος.

Να πεις νίκη ή ήττα.

Κι αυτο δε σημαίνει τίποτα.

Αυτοί γύρω σου δεν ξέρουν τι λένε

δεν ξέρουν τι τους γίνεται

δε φελάνε ακόμα.

Οι ίδιοι που σε λοιδωρούν

οι ίδιοι θα σε επευφημούν.

Κι αυτό δε σημαίνει τίποτα.

Να είσαι ανυποχώρητος

σα νόμος φυσικός,

σα φυσικό φαινόμενο,

σαν την ανατολή του Ήλιου.

γιατί να τι είσαι,

είσαι η ίδια η βαρύτητα της φύσης σου,

είσαι

Φύση

και 

φαινόμενο

και ανατολή

και Ήλιος.

Κι αυτό δε σημαίνει τίποτα.

Να είσαι ανυποχώρητος

που σημαίνει

να μάθεις

πότε να υποχωρείς.

Και κυρίως,

πότε όχι.

Κι αυτό δε σημαίνει τίποτα.

Αν σου αρεσει το μαγείρεμα,

μια Κυριακή

φτιάξε ένα όμορφο φαγητό,

μίλα του,

νιώσε την παρουσία

και την ουσία του,

παίξε μαζί του,

δές το σαν κάτι ζωντανό,

γιατί είναι, 

κάντο υπέροχο σαν κι εσένα,

δωστου λίγη απ'τη μαγεία σου,

ψώνισε αλκοόλ

κάλεσε πολλούς φίλους,

καθίστε και φάτε

και γελάστε,

γελάστε!

Κι όσο άσχετο με τα παραπάνω κι αν σου φαίνεται,

σε διαβεβαιώ

ω, σε διαβεβαιώ,

πως αυτό σημαίνει κάτι!

ιν δε χουυντ...Οοοϊ....

Υπάρχει κάτι λυτρωτικό
στο να σβήνεις ποιήματα
ο εαυτός απελευθερώνεται
βγαίνει απ'τη λούπα
μπαίνει σε καινούργια
αν γουστάρει
κι αυτο που μετράει
δεν είναι η λούπα φίλε
μα ο εμ σι
γαμώ την πουτ-πουτ-πουτ-πουτάνα μου
ο εμ σι!

Τάο

Ενα λουλούδι κατοικεί

μέσα σ'όλους.

Κάτω λάσπη,

μέσα ρίζες

πάνω χυμοί και ανθός.

Κατάλαβες;

Καθρεφτες.

Αυτή την ώρα όλοι κοιμούνται

κι εγώ χαζεύω τα πρόσωπά τους.

Όμορφα,

γαλήνια,

ήρεμα,

στεγνά απο δάκρυα

γυμνά απο πόνους,

ήσυχα

σεμνά

καθαρά

όλα τους

ζεστά

κι ανυπόκριτα

πεντακάθαρα

και λαμπερά

απλά

απλά πρόσωπα.

Παντελής.

της φύσης μου το σκοτάδι
σκοτάδι γλυκό
σκοτάδι παρορμητικό
αδάμαστο
μαυλιστικό
σκοτάδι της νύχτας
και των ψιθύρων
σκοτάδι του πάθους
σκοτάδι της έμπνευσης
και της αυτογνωσίας
σκοταδι
σκοτάδι
σκοτάδι
της σκληρότητας
της ομορφιάς
του κρύου
και της φώτισης
σκοτάδι του αυτοσεβασμού
της αυτοκυριαρχίας
και της επέκτασης
σκοτάδι της επιμονής
φλεγόμενο σκοτάδι του έρωτα
σκοτάδι υπέροχο
μοναδικό σκοτάδι ολόλαμπρο
ολοδικό μου.