=;>

Επιτέλους έφτιαξε η μαλακία!

Το αερόθερμο ζεσταίνει τα ποδαράκια μου,

η τσιγαρούκλα ανα χείρας.

Τι ήθελα να πω;

Ηταν κάτι σχετικό με το όλο θέμα,

αλλά όχι ακριβώς επι του θέματος.

Έλεγε μεν πολλά και συγκεκριμένα,

αλλά τα έκρυβε κάτω απο μια αληθοφανή αστάθεια,

σα να έπρεπε να πιστέψεις όχι απο το παράδειγμα

αλλά απο το Λόγο που εσύ θα τον κάνεις παράδειγμα.

Ήταν κάτι περίεργο

σαν ένα κάλεσμα

σαν ένα "Έλα, πριν να'ναι αργά.."

πολύ ύπουλο μα το θεό

αλλά με την καλή έννοια.

Ξεγελούσε με τον τρόπο του,

δεν καταλάβαινες,

μόνο ένιωθες.

Αλλά ένιωθες δικέ μου...παπάδες ένιωθες.

Όπως πρέπει δηλαδή, 

σε ξεπερνούσε

ήταν πέρα απο τις δυνάμεις σου,

σε υπερνικούσε

και παρόλα αυτα σε καλούσε

να το ξεπεράσεις..

Αλλά δε σε καλούσε.

Σε λοιδωρούσε

σε οικτίρε,

τι στον πούτσο ήθελε απο σένα;

Ήταν πολύ περίεργο.

Έμοιαζε βρώμικο

και απαράδεκτο.

Αλλά εκεί που πηγαινες να το σχηματίσεις

να το χαρακτηρίσεις

να το σιχτηρίσεις,

κάτι σε κράταγε

κάτι σε γύρναγε τούμπα

κι έλεγες

πως αυτό ειναι το μόνο φυσιολογικό

το πιο καθαρό

το μόνο που παραδέχεσαι.

Σα μια αράχνη

που τη βλέπεις

την επεξεργάζεσαι

τη στριμώχνεις στη γωνιά

τη βλέπεις με μεγεθυντικό φακό

και ήσυχος και σίγουρος πια το λες:

Ναι, είναι αράχνη.

Και βουαλά!Παπάρια αράχνη είναι,

απο την αρχή το ήξερες

απο την αρχή το έβλεπες

ακόμα και με το μεγεθυντικό φακό.

Ποια αράχνη ρε ζαγάρια;Μαιμού είναι!

Κι απο μαιμού, ομίχλη

κι απο ομίχλη, τίποτα

κι απο τίποτα μπρίκι.

Αλλά ένα μπρίκι με καρδιά

μια μαιμού με συνείδηση

μια ομίχλη με μάτια,

σα να σου έλεγε

πως ότι κι αν κάνεις

ότι κι αν πεις

ούτως η άλλως

είτε το καταλάβεις

είτε όχι

όλα έχουν ψυχή.

Πολύ παιχνιδιάρικο

και δε μπορώ να το θυμηθώ.

Κάτι έλεγε

αλλά τι έλεγε;

Πάει πέντε το πρωί εδώ.

Αρα στρίβω άλλη μια τσιγαρούκλα

και αν δεν το θυμηθώ απόψε 

όσο σοβαρό κι αν είναι

εγώ θα καπνίσω την τσιγαρούκλα μου

και θα ζητήσω τη βοήθεια σου.

Αφηνε τα νοήματα όλα να ξεχυθούν

ωστε να τα διαλύσει όλα μαζί,

σε σκουντούσε κι άκουγες "θάνατος"

ή "μερέντα"

ή "ζωή"

και όσο ακαταλαβίστικο κι αν ήταν

έβγαζε νόημα

νόημα αδιάλυτο.

Σαν την ελευθερία.

Ή ίσως καλύτερα

σαν την εγκλωβισμένη κραυγή.

Όταν κραυγάζεις τόσο δυνατά

και όχι φυσικά απο απόγνωση

αλλά απο αυτή την παρόρμηση να τους φέρεις όλους εδώ

έναν-έναν

και να τους γαμήσεις.

Για όλο τον χαμένο χρόνο

για όλες τις ευκαιρίες

αυτά που έχασες

αυτά που λάτρεψες

στην τελική

για την υπέρτατη τύχη του τώρα.

Για τίποτα φυσικά απο τα ανωτέρω.Μην κοροιδευόμαστε πρωινιάτικα.

Ούτε καν τα ξεπερνούσε.

Απλά ήταν κάτι άλλο.

Σαν απουσία;

Όχι.

Ας παίξουμε ένα παιχνίδι:

Αν ποτέ το διαβάσεις

και έχεις διάθεση

γράψε μου ένα σχόλιο

και πες μου αν το θυμάσαι.

Κι αν όχι όλο, δεν πειράζει,

χρησιμοποίησε το ένστικτό σου,

τη διαίσθηση σου

και πες μου ό,τι μπορεις να θυμηθείς επι του θέματος.

Αλλά να είναι σχετικό σε παρακαλώ.

Μιας και θέτω το παιχνίδι,

ας θέσω κι έναν μοναδικό κανόνα:

Πριν μου γράψεις,

κλείσε τα μάτια,

πάρε μια ανάσα

και ψιθύρισε:

"ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ"