Διακοπές για πάντα.

Είναι φρενάρισμα.
Η ζωή σου
βαδίζει
τον
ρυθμό.
..Τουμ-τουμ
τουμ-τουμ
τουμ-τουμ...
Τι ωραία
να
παριστάνεις
πως
δεν
υπάρχει
η σκιά
που
πρώτα
δημιούργησες
και
μετά
έθρεψες.

Τουμ-τουμ
τουμ-τουμ
τουμ-τουμ.

Τι φρίκη...
Σα σαπουνόπερα..
Και μάλιστα σε επανάληψη..
Και μάλιστα
του επεισοδίου
με τις ετοιμασίες
του γάμου
της Χέδερ με τον Τζον...

Αλλά είναι φρενάρισμα.
Και μάλιστα
όχι
τυχαίο
φρενάρισμα,
αλλά
φρενάρισμα
αυτόβουλο
και
κυρίως
καχύποπτο,
με σηκωμένο φρύδι,
όπως
όταν
καθώς
μιλάς
με την παρέα σου
ξαφνικα
λες:

"Όπα!
Τ'άκουσες αυτό;"

"Ποιό ρε σύ;"

"Σσσσστ!!!"

Και επιτέλους παύει...

"Ά εντάξει,
απλώς
κάτι
μου φάνηκε
πως
άκουσα
να
κινείται
απο
κεί."

Τέτοια
καταλυτική
και
άτεγκτη
παύση,
χωρίς τσαμπουκάδες
και κορδέλες.

Φυσιολογική ροή
μιας αλήθειας
εγκλωβισμένης.

Το σταματάς όλο!

Φφφφφπππ!!!

...ανάσα μία,
ανάσες δύο
και
τουμ-τουμ
τουμ-τουμ
τουμ-τουμ
πουμ-παμ (;)
πουμ-πλαρανταρλούμ...

Χάχαχα,
κάτι άλλαξε!

Αρκεί αυτό;
Αν στο φευγαλέο χάσμα
αντιλήφθηκες
το λάθος,
ναι.
Αν όχι,
τότε
απλά
έγινες πιο
αλαζόνας,
ήτοι
πιο ηλίθιος,
πιο καρακάγκουρας,
άλλη μια
πονεμένη περίπτωση
ανθρώπου
που
κατάπιε τον καθρέφτη.
Και ποιος σε συμμαζεύει
όταν αρχίσεις
να αντλείς ευχαρίστηση
απ'τη φτώχεια σου.
Θα βλέπεις το φως
και θα το λογίζεις
για εχθρό σου.
Κι άντε ξεμπέρδευε μετά
απ'το χάλι.

Αλλά λαμπερά σκουλήκια δε θα'χαμε....

Τα καθαρά κεφάλια
δεν έχουνε κουτιά.
Λένε:
Αυτό,γιατί θαρρετός,
αυτό,γιατί θνητός,
αυτό,γιατί δίκαιος,
αυτό,γιατι άσχημος,
αυτό,δεν έχω ιδέα γιατί,
αυτό,γιατί άργησα,
αυτό,γιατί ακόμα δεν είναι ώρα,
αυτό,γιατί δε γίνεται
και λοιπά και λοιπα,
ξέροντας
ακριβώς
τι λένε.
Και είναι ωραίο αυτό.
Ή μάλλον,
όχι απλά ωραίο,
αλλα
θαυμάσιο.
Λείπει όμως το κάτιτι.
=:)
Τίι;
Ρώτα τα λαμπερά σκουλήκια!
Είναι οι τεχνουργοί,
που όλο το κινούν,
δαμάζοντας την τρέλα τους
όσο
και όπως
και αν μπορούν,
τσιμπάν
το ζουμερό κώλο
του γίγνεσθαι,
διοχετεύοντας
το σπινθήρα τους
στις επιστήμες,
τις τέχνες,
τη ζωή,
χώνουν τα χέρια
μέσα στην Ψυχή
ρε παιδί μου
και ψάχνουν
τη γαμημένη
τη λαμπερή πέτρα,
το διαλύουν
και το ξαναδιαλύουν
αναζητώντας
και βιώνοντας
το ιερό.
Και ευτυχώς
να λες
που
είναι έτσι
φτιαγμένο το πράμα
να βγαίνουν
και τέτοιοι,
γιατί αλλιώς
απλά μπριζόλες θα τρώγαμε,
παιδιά θα κάναμε
και ο χορός δε θα υπήρχε.
Ούτε τα τακούνια.
Να μου πείς,
θα είχαμε
αστέρια
και ταύρους.
Ναι,δίκιο έχεις...αλλά...

Είμαι εκεί.

Τσίφφφ!
Ανάβω την τσιγάρα μου.
Το'χα κόψει για τρεις μήνες
και τώρα
φουμάρω την πανσέληνο.
Ύπαρξη...
Σε ευχαριστώ.

Το γατίσιο μουσούδι της πορείας μου.

Κάθε
άνθρωπος
αξίζει
να νιώσει
αυτή τη στιγμή
της
γαλήνιας
αυτοδυναμίας.
Στη σπιταρούνα μου.
Με
συντροφιά
τους
νυχτερινούς ήχους,
το φώς
της κοιμώμενης πόλης
που περνά
μέσα απ'τα ρολά,
τον τυπά
τον Peter Steele
να μου τραγουδά:
Oh, I don't wanna be/
I don't wanna be me...
Πφφ...
Είπαμε...
Κοινή,
αληθώς επώδυνη,
παρανοϊκά δημιουργική,
παγκόσμια
ανθρώπινη
ευαισθησία...
Ναι,
αξίζει
όσο λίγα
να
αράζεις
στο σχήμα σου,
στο τώρα σου.
Βάρδος κανονικότατος
και
να τραγουδάς
τις νίκες σου,
όχι σα μπούλης,
όχι σα μπουρμπουλήθρας,
αλλα όπως πρέπει,
δηλαδή
με τα όλα σου,
δίχως άυριο,
δίχως κομπλεξισμούς.
Άντε,
μια μπύρα ακόμα
και ύπνο.
Σε 4 ώρες ξυπνάω.
Φορτηγατζής είμαι.
Ή μήπως όχι;
Τι σημασία έχει,
πως είναι δυνατόν
να αφεθώ
να με ορίσει
κάτι,
ό,τιδήποτε,
αφού
εγώ
επέλεξα
να είμαι
το
άλαλο
μυστήριο
του
βυθού μου;
Αρχιδιές θα λέμε τώρα;
Αν θες να γίνεις
κωλοδάχτυλο
σε αυτό τον κόσμο,
Δρύς,
δε μπορεί
να είσαι
ό,τιδήποτε άλλο
παρά αγωγός
του
χρωματός σου.
Άνοιξα κι άλλη.
Αυτή όμως θα την πιώ μόνος μου.
Δύο σας και μία μου.
Χάαααα!
Μην ξεχνιέσαι!
Δεν είσαι οι δαίμονές σου!
Κι αν σε ενδιαφέρει,
είσαι κάτι
που αν το διαλέξει
μεγαλύνεται!
Αλλα
αυτό
είναι
δική σου υπόθεση
κι αυτή είναι η καύλα.
Εγώ τελικά
άνοιξα κι άλλη...
Χάχα,μπυροβόρα ασχολία η ποίηση...
Έφυγα.

Πρόσφυγας

Το δράμα του ενός
είναι κωμωδία
για τον άλλον.
Τι γίνεται όμως
στην περίπτωση
του κωμικοτραγικού;
Όταν επιτέλους
βγαίνεις
απο το κουκούλι σου
σε ένα κόσμο
δύσκολο,
σκληρό
και
βλέπεις
βιώνεις
βάλλεσαι
από
την ασχήμια
που δεν υπάρχει
χρόνος
και τρόπος
να μεταστοιχειωθεί;
Τότε ζυγίζεις φίλε μου.
Αναγκάζεσαι
να μάθεις
να
ζυγίζεις,
με το δύσκολο,
με τον
σκληρό τρόπο.Πώω...
Πώω πώωω...
Κι έχεις πια στο μέτωπο
το σημάδι
του τσαλακωμένου.
Και για σένα πια,
όμορφος είναι μόνο
ο τσαλακωμένος.
Είσαι ενα μαύρο άστρο,
ένας ρυθμός αληθινά δικός σου
και παρόλο
που δε θα ανταμώσουμε,
σε χαιρετώ
και ξέρεις γιατί;
Ε;
Ξέρεις γιατί;
Γιατί όλα αυτά είναι μαλακίες!
Η φύση σου είναι που ωριμάζει!
Άντε ρε,εβίβα.
Δηλαδή
Ευοί Ευάν
για να τα λέμε και σωστά.
και μη μασάς!
Λεβέντη μου,
καυλιάρη
και παθιάρη!
Τίγρη μου εσύ!
Γρρρρ!!!!!