Φεγγαράκι μου λαμπρό.

Εγώ πονάω,
εγώ διψάω
εγώ κλαίω
και γελάω
ξέχωρα
μακριά,
αλλού απο κεί,
μακριά
και ξέχωρά σου
αλλού,
σε άλλη χώρα
και πλανήτη
σεμνά
και σιωπηλά
-όσο γίνεται δηλαδή για τέτοιος σαματάς που'μαι-
κουνάω τα κρύσταλλα
με τα διάφορα χρώματα
κι ούτε που σταματάω να κουνιέμαι
για να μην πονάω
να μη διψάω
να μην τ'αφήνω να ανεβεί,
μα όμως δεν είμαι έτσι.
Θα σωπάσω
θα τ'αφήσω
και θα ρθει
να με πονά
να με διψά
πιστή βουβή μου συντροφιά
και "Σκάσε!"
θα του λέω
καθώς η νύχτα θα περνά
με τον ξανθό
αγνό
δαίμονα
της παρουσίας σου.