Κυριακή 30 Αυγούστου 2015

Ντάξει δεν είναι και το τέλος του κόσμου.Απλά μην είσαι τσόκαρο και θα απολαύσεις πολλά περισσότερα απο τώρα!

Όταν πλέον αποφάσισε
να του δείξει το σεβασμό που άξιζε
ήτανε πια ένας κλόουν.
ασόβαρη,
λυπηρή,
κι η ομορφια της μια μάσκα.
Τώρα μπορούσε να δει
μέσα απο τα μάτια του
αυτό που εκείνη νόμιζε όμορφο.
Και τι αποκάλυψη!
Εκείνη
δε βρισκόταν πουθενά.
Αόρατη!
Ποιά;
Εκείνη!
Πως είναι δυνατόν;
Αν είναι ποτέ δυνατόν!
Υπάρχω του φώναζε!
Υπάρχω!!
Υπάααρχωωωωωωωω!!!!!
Την είχε συγχωρέσει ήδη απο την αρχή,
γιατί την αγαπούσε
και τη συγχώρεσε άλλες χίλιες φορές στην πορεία.
Αλλά κάθε μια απο τις χίλιες φορές
ήταν ένα σκαλοπάτι
που εκείνη κατέβαινε,
όλο και πιο κάτω
όλο και πιο κάτω
μέχρι που κάποτε
χάθηκε απο το πλάνο.
Φυσικά, αυτό δεν είναι συγχώρεση,
είναι απλά αργό βασανιστήριο,
αλλά ποιοι είμαστε εμείς να κρίνουμε;
Όταν πλέον αποφάσισε
να σοβαρευτεί,
τότε συνειδητοποίησε
τι έχασε.
Οχι εκείνον.
Εκείνο

1 σχόλιο: