Ντάξει δεν είναι και το τέλος του κόσμου.Απλά μην είσαι τσόκαρο και θα απολαύσεις πολλά περισσότερα απο τώρα!

Όταν πλέον αποφάσισε
να του δείξει το σεβασμό που άξιζε
ήτανε πια ένας κλόουν.
ασόβαρη,
λυπηρή,
κι η ομορφια της μια μάσκα.
Τώρα μπορούσε να δει
μέσα απο τα μάτια του
αυτό που εκείνη νόμιζε όμορφο.
Και τι αποκάλυψη!
Εκείνη
δε βρισκόταν πουθενά.
Αόρατη!
Ποιά;
Εκείνη!
Πως είναι δυνατόν;
Αν είναι ποτέ δυνατόν!
Υπάρχω του φώναζε!
Υπάρχω!!
Υπάααρχωωωωωωωω!!!!!
Την είχε συγχωρέσει ήδη απο την αρχή,
γιατί την αγαπούσε
και τη συγχώρεσε άλλες χίλιες φορές στην πορεία.
Αλλά κάθε μια απο τις χίλιες φορές
ήταν ένα σκαλοπάτι
που εκείνη κατέβαινε,
όλο και πιο κάτω
όλο και πιο κάτω
μέχρι που κάποτε
χάθηκε απο το πλάνο.
Φυσικά, αυτό δεν είναι συγχώρεση,
είναι απλά αργό βασανιστήριο,
αλλά ποιοι είμαστε εμείς να κρίνουμε;
Όταν πλέον αποφάσισε
να σοβαρευτεί,
τότε συνειδητοποίησε
τι έχασε.
Οχι εκείνον.
Εκείνο

Γκκζζζτ!

Είμαστε οι ζωντανές αναμνήσεις
του μελλοντικού ανθρώπου,
οι ζωντανές αναμνήσεις
του μελλοντικού εαυτού μας,
ολόλαμπες
σαν ηλεκτρικές εκκενώσεις
στις εγκεφαλικές συνάψεις
και κάποιος θυμάται
κάποιος θυμάαταιι
κι έχουμε αυτό τον έλεγχο
τον απόλυτο
να καθορίζουμε τις μνήμες του
κατα βούληση,
να αλλάζουμε το
παρελθόν
του
με τις επιλογές μας,
να αλλάζουμε το παρελθόν μας.
Κάθε φορά που σε πιάνει κλαψομουνία
για το παρελθόν
αυτό να θυμάσαι,
πως το παρελθόν
δε βρίσκεται όλο πίσω σου,
κάποιο απο αυτό βρίσκεται μπροστά
και περιμένει.
Είσαι μια ζωντανή ανάμνηση.
Πάθους;
Ελευθερίας;
Χαράς;
Δύναμης;