Το πραγματικό ταξίδι

Όποτε ακούω φλώρους,
ντιντήδες
και βουτυράτους
να μιλάνε για ταξίδια,
για τα μέρη που έχουν πάει,
για προσκυνήματα,
για το πως ανοίγει το μυαλό σου
και πως αποκτάς κουλτούρα
δε μπορώ παρά να μη σκεφτώ
πόσο
μα πόσο
απίστευτα φλώροι είναι.
Είναι ασφυκτικά φλώροι.Το εννοώ.
Δες τον άστεγο.
Δες αυτόν που τον φτύσανε
και τον πατήσανε.
Δες ένα παιδί στη Συρία του σήμερα
ή ένα παιδί στη Σμύρνη του 1920.
Το ταξίδι είναι μέσα
και είναι μόνο μέσα.
Και όποιος έχει τα κότσια
ή την τύχη
να το κάνει
δε θαυμάζει κάποιον
που θαυμάζει τις επιφάνειες .
Πως διασχίζεις χιλιάδες χιλιομέτρων
σκονισμένος
κουρασμένος
κι όμως λαμπερός
κι ολοκαίνουργιος;
Είτε στη Ζιμπάμπουε
είτε στην Ελβετία;
Πως ρε ταξιδευτή;
Με την easyjet;
Θες ταξίδι;
Χαστούκισε το μαλάκα τον προιστάμενο σου.
Παράτα τα.
Χάσε είκοσι κιλά.
Γίνε στρατονόμος.
Ταξίδεψε στις άκρες της φυλακής
που κατοικεί στο κεφάλι σου.
Και βγες απο αυτή την κόλαση νικητής.
Ωραίες και διασκεδαστικές οι φωτό σου
δε λέω.
Αλλά όχι και ταξιδιώτης.
Όχι και ταξιδιώτης εσύ.
Μπουχέσας είσαι
και ντροπιάζεις
την έννοια του ταξιδιού
που λέγεται ζωή.