Μικρά,προσωπικά δράματα...Και μεγάλες, οικουμενικές χαρές!

Πλατ...-πλατ...
ο Μουσμουλοκτόνιαν ήτανε κάμπια.
Μα είχε ευαισθησίες.
Και μαλλί άφρο.
Αλλά ροζ.

Πλατ...-πλατ...
Λάτρευε τις γρανίτες.
Και το πραγματικό του όνομα
ηταν Οθσγκρπτμ Πρμτ'τσβγκνόονγκ.
Γι'αυτό και τον λέμε Μουσμουλοκτόνιαν,
για να συνεννοούμαστε.

Πλατ...-πλατ...
Και απο όλες τις γρανίτες πιο πολύ
λάτρευε τη γρανίτα μούσμουλο.
Αλλά σε ποιον να το πει;
Ήταν η μυστική του απόλαυση.

Πλατ...-πλατ...
"Σνιάουρχ! (Επιφώνημα εντονότατης ενόχλησης).
Βρισκόταν αραχτός στον καναπέ,
στο κρυσφήγετο του,
φορώντας τα καφέ παντοφλίνια του
και την ασορτί καφέ ρομπίτσα του
και προσπαθούσε να φάει τη γρανίτα του...

Αλλά που...
Πλατ...-πλατ...
Έλιωνε κι έσταζε στο πάτωμα
με το που την έβγαζε απο το ψυγείο.
"Σνιάαααοουρχ που να πάρει!
Αυτό δεν το είχα υπολογίσει!"
Είπε αρπάζοντας τη σφουγγαρίστρα
και ξεκινώντας να καθαρίζει το δάπεδο του κρησφύγετου.
Λίγο πιο μετά γελούσε
"Έφερα την αγάπη μας πίσω στο σπίτι!
Χαλάλι όλες οι γρανίτες του σύμπαντος!"

Μετά απο αιώνες λυκόφωτος,
ο πλανήτης Κάμπιαλ-Κάμπιαλτρον
αντίκρυζε επιτέλους την πολυπόθητη Ανατολή..
Αυτή,
τη μελένια,
της Μελίνας τους...