“Μεγάλες ιδέες υπάρχουν, μικροί είναι οι άνθρωποι να τις γονιμοποιήσουν δημιουργικά…”

Μα η έμπνευση που λένε,
αυτή η συγκεκριμένη που προκαλεί
κάποιος στους άλλους
είναι σαν το μαχαιρι
που κόβει τη ντομάτα.

"Μήπως είναι πολύ στρογγυλή;"
"Μήπως πολύ κόκκινη;"
"Μμμμ...Δεν ξέρω τι λέτε,
αλλά εμένα
αυτό
για ντομάτα,
ε,δέ μου μοιάζει!
Πιο πολύ σε καρπούζι μεταμφιεσμένο φέρνει..."

"Μπλα-μπλα-μπλα-μπλα" "Κο-κο-κο-κο-κο" οι κοτούλες.
Μετά πια η ντομάτα είναι κομμένη.
Την παίρνουμε,τη βάζουμε στο πιατακ...

"Μα μήπως είναι λίγο σπασμένο εκεί στην άκρη;Μην πεθάνουμε κιόλα!"
"Τι πιατάκι; Αυτό είναι ολόκληρη πιατέλα!Γουρουνόπουλο θα βάλεις εκει πάνω;"
"Μμμμ....Εμένα αυτό το πιάτο μου φαίνεται ύποπτο...
Μήπως είναι ιπτάμενος δίσκος;.....Λέω εγώ τώρα...."

Η γατούλα νιάου-νιάου,το σκυλάκι γαβ!-γαβ!-γαβ!
...ι,ρίχνουμε λαδάκι...

"Αχ!Καλέ; Βενζίνη ρίχνεις;Τι κάνεις εκεί;!"
"Αμ δεν είναι βενζίνη καημένε μου, ντίζελ είναι!"
"Μμμμ....αυτή τη φορά θα συμφωνήσω μαζί σας παιδιά..."

Το κοκοράκι κι-κιρικικιιιι!!!!!!
Και τη σερβίρουμε!

"Αχούγκ!Τι ωραία!Σαλατούλα-σαλατούλα!"
"Πάντα το λεγα εγώ!Χρυσοχέρης είσαι!"
"Μμμμ...τι νοστιμιά!Αυτή είναι σαλάτα..."

Να σε ξυπνά-αει καθέ πρωί!