Η ξύλινη ταμπέλα ανέμιζε στο φως:
"Είμαστε εδώ" έγραφε
'"Δε γίνεται αλλίως"
Και η κίνηση της δενόταν με κάτι στο στομάχι,
σάμπως εγώ να έχτιζα τον κόσμο
ή μάλλον,
για να'μαι όσο ειλικρινής μπορώ
κάτι μέσα απο μένα,
το κάτι που έχτισε κι "εμένα".
Όλο το άρωμα ζωής
αναβλύζει κάθε στιγμή
από το ανεκδήλωτο άπειρο.
Τα ποτήρια αναβλύζουν,
οι τοίχοι,
τα χέρια.
"Ποίηση" θα πεις.
"Κάρμα" θα πω ως απάντηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου