Αφιερωμένο!

Να ρε φίλε μπλογκ!
Αυτό είναι χρώμα!
Αάααντε να πούμε...
Τώρα επιτέλους
μπορώ να σας πω
για τον καημπόη τον Σνακ:

Καβάλα στη φοράδα του την Κανελένια,
γυρνούσαν απο την έρημο Γαμήδω,
σκονισμένοι και κατακουρασμένοι...
Ιδρωμέεεενοι...
Λαχανιασμέεεενοι...
Δράμα!

Αν τους έβλεπες
έτσι όπως κατέφθαναν στην πόλη
κάτω από τον άγριο 'Ηλιο,
θα έπαιρνες όρκο οτι ήταν
δύο λιπόθυμα ζόμπι που υπνοβατούν,
σέρνοντας την αύρα τους δίχως νόημα,
ένα βήμα πριν -ή μετά- το χαμό τους.

Κάτι τέτοιες μαλακίες
σκεφτόντουσαν και οι κακοί
καθώς τους περιμέναν κρυμμένοι
πίσω απ'το βενζινάδικο του Μαϊκλ.
Που να ξεραν όμως....

"Πωωω, τι χρέπια είναι αυτά;
Ρε αυτοί οι δυό είναι που μας πήγαν γαμιώντας
απο τη μια άκρη της ερήμου στην άλλη;
Χάαρ-χαρ-χαρ-χαρ-χαααρρρρ!!!!"
Λέγανε και γελούσαν φωνακλάδικα,
ως γνήσιοι κακότατοι
και ως χονδροειδέστατοι ασχημομούρηδες που ήταν!

"Αράξτε, καθαρίζω εγώ! Δυο λεπτά; Δε θα μου πάρει!!"
Είπε ένας μελαχρινός με μούσια και χρυσο δόντι.

Και τσουπ! Πετάχτηκε!

Πάο-πάο-πάο!
Κάνει το πιστόλι του Σνακ
σε κλάσματα δευτερολέπτου!
Σνάκ-Μπάμ Λούκυ Λουκ!

Στα καπάκια πετιέται ένας άλλος!
Με λαμπερά χρυσά μαλλιά
σαν του Λέγκολας!
Ήηηη-η-η-η-ηηη!
Χλιμιντράει η Κανελένια
και του πατάει δυό εναέριες κλωτσιές.

-Να κι ένας τρίτος!!!
-Που είναι; Δεν τον βλέπω!!!
-Ούυυουου!!!Στη στρατόσφαιρα ήδη!!!

Ορμάνε τώρα και οι σαρανταέξι κακοί μαζί!
Ήηηηηη-χάααα!!!

Τα είχαν όλα σχεδιασμένα...
Ήταν σίγουροι πως εδώ και τώρα
θα καθαρίζαν με τα "κανελένια σνακ"
(Αυτό ήταν το κωδικό όνομα που χρησιμοποιούσαν
για να μην καταλαβαίνει κανείς για ποιους μιλάνε!
Πόσο δαιμόνιο!)

Σαρανταέξι κακοί αντρακλαράδες λοιπον,
με μπιστόλες και σπιρούνια.
Δύσκολη υπόθεση για τον καθένα.
Όμως ο Σνακ και η Κανελένια ήταν καλοί.
Καλύτεροι από τους εξωγήινους.
Καλύτεροι από τρίο με δίδυμες.

Καλύτεροι απο το Μπουκόφσκι.

Καλοί.

Εκατόν δεκαεννέα δευτερόλεπτα

μετά από την αχρείαστα αισιόδοξη
δήλωση του χρυσοδόντη
ο Σνακ και η Κανελένια βρισκόνταν
ανάμεσα σε σαρανταοκτώ πτώματα
και μισό έτος φωτός κάτω
απο ένα ακόμα πτώμα-αστροναύτη.
"Αούχμ...Αυτό ήταν όλο;" είπε και τεντώθηκε.
"Ηήηη-η-η-ηηηη" αποκρίθηκε η Κανελένια
και του έγλειψε τη μούρη.
"Πάμε ζαργάνα μου..."

Ήταν επιτέλους τόσο, μα τόσο έτοιμοι να αράξουν
στο μπαρ του
"Σαλούν του καλού μας Κύριου Βασίλη",
να σκάσουν στο μπέρμπον
και να σπάσουν στο ξύλο όποιον τολμήσει να πει
ανέκδοτα για άλογα που κάθονται στο μπαρ.
Γιατί η Κανελένια δεν είναι άλογο.
Είναι η Κανελένια.
Δίχως τζιριντζάντζουλες.