Φάσμα στον καθρέφτη

Απληστα
απληστα
αχόρταγα κι αθώα
δώσε
και πάρε και κλεψε
και κλάψε
γελα και βρωμισου
τσουλα
και σταματα
απληστα
αυθάδικα
αγαπα γλυκα
πικρά
ζεστα
με πόνο
σα μέλι
που στάζει αργά κι αβάσταχτα
στο κρύσταλλο της ψυχής σου
άνοιξε τα μάτια στη ράχη
τις ώμοπλάτες
το κούτελο
τα δάχτυλα
άνοιξε
άνοιξε
άνοιξε κι άλλο
κι άλλο
κι ανατρίχιασε
ριγησε
με ρογχο
και με γδουπο
το πλασμα
που υποφέρει
αγαπάει
λαχταρα
κι ανησυχεί
σα δόρυ στον πολεμο
που βουτά στη φρέσκια σάρκα
σαν το μουλιασμένο
δίχτυ του ουρανού
που φορτωμένο στάζει
και σ'αγγίζει
σε σβήνει
και λιγοθυμας
χωρίς μυαλό
χωρίς ψυχή
αψυχος
ανύπαρκτος
θεικος
σα φίδι που το γδαραν
και σαν το λεπι δράκου
σαν ήλιος απυρπολητος
και λαίλαπα φερολβια.
Άνοιξε τα δόντια
τα φρύδια
τα μαλλιά
τους αρμούς του λάρυγγά σου
και ρούφα το
ρούφα το άπληστα
άγρια
μανικά
και πεινασμένα
με λύσσα
και μαύρη κακία
σα λύκαινα που της πειράξαν τα μικρά της
να σαι μια ύπαρξη ηλεκτρισμένη
που τα λουλούδια αγαπούν

Παλιοβρώμα

Ξεφορτώσου
τη βρώμα
του παλιού.
Αν άξιζε
το πολύτιμο,
ολοκόκκινο
ρουμπίνι
του χρόνου σου,
θα τανε
πάντοτε καινούργιο.

διάδημα

Κλώτσησε την πορτοκαλόφλουδα
και γέλασε
Χά!
Πόσοι κύκλοι
πόσοι αιώνες
είχαν περάσει
απο πάνω του
κι όμως
ούτε ένας αυτή την ώρα
ολοκαίνουργιος
με τη λάμψη ενός Ήλιου
να τον στεφανώνει
τα γατιά τρίβονταν στα πόδια του
οι σκύλοι χώναν τη μουσούδα τους
στ'αχαμνά του
σαν ασημένια αστραπή
σα να κατέβηκε απ'τάστρα
σα να κατέβηκε για λίγο απο τ'άστρα