Ουδείς έκων κακός...Ούλοι όμως ολίγον βλάκες!

Τα τελευταία τέσσερα χρόνια

στον πλανήτη Μούσμουλτρον

πολλοί είχαν απορήσει:

"Μα τι σόι μους-μους είν'τούτος;

Τι παλαβιάρικο ροζ φουντωτό μαλλί είναι αυτό;

Και γιατί κουβαλάει αυτή τη φωτογραφική μηχανή;

Και γιατί κοιτάει τον ουρανό χαιδεύοντας το μάγουλό του,σαν ξελιγωμένη ζωντοχήρα;

Και κυρίως, τι σκοπός είν'αυτός που διαρκώς σιγομουρμουρίζει;"

Τι μους-μους ρε ζαγάρια;

Έχετε δει πολλούς μους-μους κάμπιες;

Με ροζ άφρο μαλλί;

Δηλαδή, αν σας λέγανε

"Περιέγραψε μου έναν μους-μους"

Το πρώτό πράγμα που θα σας ερχόταν στο μυαλό

θα ήταν μια κάμπια εικοσιέξι εκατοστών;;;

Και όχι ας πούμε ένας, μετρίου αναστήματος

(δηλαδή δύο μέτρα και είκοσι εκατοστά)

κανονικότατος και ωραιότατος μους-μους

με κατάξανθο μαλλί χωρίστρα και κουστουμάκι;

Εμ, απύθμενη η βλακεία...

Σνιάααουρχ!

Ήσασταν που ήσασταν,

τοσο φως και ζεστασιά στο τζάμπα, αποχαζέψατε!

Ενω αυτός...

Αυτός ήταν απο την άλλη μεριά...

Μυστικός πράκτορας των Κάμπιαλτρον,έτοιμος για όλα!

Γιατί εδώ και αιώνες στον πλανήτη του

βλέπανε τους προ-προ-προπαππούδες τους τις πεταλούδες 

μόνο στα ντοκυμανταίρ!

Και ξέρανε, ξέρανε όλον αυτόν τον καιρό

τι ήταν,

τι μπορούσαν να γίνουν,

τι έπρεπε να κάνουν!

Ε, μα γαμώ την πουτάνα μου!

Φαντάσου έναν πλανήτη γεμάτο με άφρο πεταλούδες εικοσιέξι εκατοστών!

Τι ψυχεδέλεια!

Τι άλλο να ζητήσεις;

Τι δουλειά είχατε ρε ζωντόβολα με τη Μελίνα τους;

"Ε...να μωρέ, κάναμε κάτι υπολογισμούς

και βρήκαμε οτι χρειαζόμαστε τρεις Ήλιους 

για να μπορούμε να παράγουμε περισσότερα μούσμουλα

και να μαστε πιο πλούσιοι 

και να έχουμε ακόμα  πιο σούπερ λαμπερά μαλλιά και χαμόγελα

και να παίζουμε μπουγέλο ημίγυμνοι στους δρόμους!"

Σνιάαααουρχχχχχ!!!!!!!

Σνιιιιιιιάααααααουυυυρχχχχχ!!!!

Μικρά,προσωπικά δράματα...Και μεγάλες, οικουμενικές χαρές!

Πλατ...-πλατ...
ο Μουσμουλοκτόνιαν ήτανε κάμπια.
Μα είχε ευαισθησίες.
Και μαλλί άφρο.
Αλλά ροζ.

Πλατ...-πλατ...
Λάτρευε τις γρανίτες.
Και το πραγματικό του όνομα
ηταν Οθσγκρπτμ Πρμτ'τσβγκνόονγκ.
Γι'αυτό και τον λέμε Μουσμουλοκτόνιαν,
για να συνεννοούμαστε.

Πλατ...-πλατ...
Και απο όλες τις γρανίτες πιο πολύ
λάτρευε τη γρανίτα μούσμουλο.
Αλλά σε ποιον να το πει;
Ήταν η μυστική του απόλαυση.

Πλατ...-πλατ...
"Σνιάουρχ! (Επιφώνημα εντονότατης ενόχλησης).
Βρισκόταν αραχτός στον καναπέ,
στο κρυσφήγετο του,
φορώντας τα καφέ παντοφλίνια του
και την ασορτί καφέ ρομπίτσα του
και προσπαθούσε να φάει τη γρανίτα του...

Αλλά που...
Πλατ...-πλατ...
Έλιωνε κι έσταζε στο πάτωμα
με το που την έβγαζε απο το ψυγείο.
"Σνιάαααοουρχ που να πάρει!
Αυτό δεν το είχα υπολογίσει!"
Είπε αρπάζοντας τη σφουγγαρίστρα
και ξεκινώντας να καθαρίζει το δάπεδο του κρησφύγετου.
Λίγο πιο μετά γελούσε
"Έφερα την αγάπη μας πίσω στο σπίτι!
Χαλάλι όλες οι γρανίτες του σύμπαντος!"

Μετά απο αιώνες λυκόφωτος,
ο πλανήτης Κάμπιαλ-Κάμπιαλτρον
αντίκρυζε επιτέλους την πολυπόθητη Ανατολή..
Αυτή,
τη μελένια,
της Μελίνας τους...

Ντρέηφους Λάνκαστερ.Αυτός είναι άντρας.Πιάνει το μούσμουλο και το στύβει.

Τουλάχιστον τώρα πια υπήρχε και λίγο ρομάντζο.

Ή μάλλον όχι λίγο.Πολύ.

Όλη τη μέρα ο ουρανός είχε ένα χρώμα μενεξεδί

που ευνοούσε ζουζουνιές

και βαθειά συναισθηματικές εξομολογήσεις.

Ακόμα,

οι ποιητές εμπνέονταν ακατάπαυστα

απο αυτό το δειλινό.

Βέβαια στα αρχηγεία της Κλώντια,

στο 46ο όροφο,

στο τμήμα αντιμετώπισης

υπερ-υπερέκτακτων αναγκών η κατάσταση δεν ήταν καθόλου,

μα καθόλου ρομαντική.

"ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΡΕ ΑΝΙΚΑΝΕ;;;;;

ΠΟΥ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ ΠΗΓΕ;;;;

ΑΣΤΡΟ ΕΙΝΑΙ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΥΣΜΟΥΛΟ!!!"

Ούρλιαξε ο Στρατηγός Κέλεφ,

χτυπώντας τη γροθιά στο γραφείο του

και χύνοντας την πρωινή του μουσμουλάδα.

Με κανέλα και κίτρο.

"Εεε...δυστυχώς δεν ξέρουμε αρχηγέ...

Εδώ και 86 ώρες δεν τον βρίσκουμε πουθενά!"

Ο Ντρέηφους βέβαια είχε να κοιμηθεί 112 ώρες.

Αλλά αυτό ήταν το τελευταίο που τον απασχολούσε αυτή τη στιγμή.

Όπως και τον Κέλεφ.

Όπως και το Δήμαρχο Ραμίνιορρ.

Εμάς όμως μας απασχολεί λιγάκι.

Ε, λοιπόν μάθετε πως ο Ντρέηφους Λάνκαστερ

ήτο λαμπρότατος επιστήμων,

επικεφαλής όλων των επιστημονικών ομάδων του αρχηγείου.

Και ομορφόπαιδο.

Και πουτανιάρης.

Πολύ πουτανιάρης.

Το βράδυ πριν την εξαφάνιση είχε βγει με τρία φιλαράκια

για να απολαύσουν τσιν-μινχ

να γνωρίσουν κορίτσια

και να απογειωθούν στους ρυθμούς του Καράφολ-Ντέμον

του πιο κίνκυ ντιτζέυ (ντιτζέφ προφέρεται) της πόλης.

Κατά το χάραμα λοιπόν, 

κι ενω σε τρεις ώρες έπρεπε να βρίσκεται στο γραφείο,

εκείνος βρισκόταν με ένα πλάσμα υπέροχο 

στο λόφο του ξεμοναχιάσματος και σαλιάριζε.

"Σε λίγο θα δεις τον Αστρομέδοντα.Είναι ο μεγαλύτερος απο τους τρεις

και σήμερα θα ανατείλει στις 46 μοίρες, να ακριβώς εκεί!Σεεε..."

Μέγας θεατρίνος..Είχε τις γνώσεις και τον τρόπο.

Και τα χρησιμοποιούσε παντα!Μα παντα η αλεπού!

"...36 δευτερόλεπτα!"

Και τσουπ!Να σου ο Αστρομέδων, υπέρλαμπρος κι επιβλητικός..

"Ούου!Ντρέηφους!Είσαι τόσο καλός!Σμάτς!"

"Χέχεχε, απλά αυτή είναι η δουλειά μου!

Τώρα ετοιμάσου για τον Καντάριον,

το στολίδι του ουρανού μας, με τα δύο κάθετα και τα έξι οριζόντια δαχτυλίδια.

Να,  θα εμφανιστεί πίσω απο το μουσμουλόδασος της Ελπίδας σεεε...
51 δεύτερα ακριβώς!

Και δως μου δύο φιλιά προκαταβολικά,

γιατί σχεδόν ταυτόχρονα θα ανατείλει και η Μελίνα,

που λένε πως, όταν ο Θεός την έπλασε 

είπε πως αυτό είναι το πιο όμορφο δημιουργημά του

και της χάρισε ένα δάκρυ του

για την άσβεστη χαρά που θα μας έδινε η ομορφιά της.

Εξ ου και η κηλίδα που κινείται κατα μήκος του ισημερινού της."

(Σου λέω, είχε τον τρόπο του ο σάχλας)

Όσο για τα φιλάκια, πάλι καλά που τα πήρε προκαταβολικά.

Γιατί σε 53 δεύτερα ακριβώς

όταν η Μελίνα και η κηλίδα της

αμφισβήτησαν για πρώτη φορά την παντογνωσία του,

ήξερε οτι κάτι δεν παει καθόλου

μα πόσο όμως καθόλου καλά....

“Μεγάλες ιδέες υπάρχουν, μικροί είναι οι άνθρωποι να τις γονιμοποιήσουν δημιουργικά…”

Μα η έμπνευση που λένε,
αυτή η συγκεκριμένη που προκαλεί
κάποιος στους άλλους
είναι σαν το μαχαιρι
που κόβει τη ντομάτα.

"Μήπως είναι πολύ στρογγυλή;"
"Μήπως πολύ κόκκινη;"
"Μμμμ...Δεν ξέρω τι λέτε,
αλλά εμένα
αυτό
για ντομάτα,
ε,δέ μου μοιάζει!
Πιο πολύ σε καρπούζι μεταμφιεσμένο φέρνει..."

"Μπλα-μπλα-μπλα-μπλα" "Κο-κο-κο-κο-κο" οι κοτούλες.
Μετά πια η ντομάτα είναι κομμένη.
Την παίρνουμε,τη βάζουμε στο πιατακ...

"Μα μήπως είναι λίγο σπασμένο εκεί στην άκρη;Μην πεθάνουμε κιόλα!"
"Τι πιατάκι; Αυτό είναι ολόκληρη πιατέλα!Γουρουνόπουλο θα βάλεις εκει πάνω;"
"Μμμμ....Εμένα αυτό το πιάτο μου φαίνεται ύποπτο...
Μήπως είναι ιπτάμενος δίσκος;.....Λέω εγώ τώρα...."

Η γατούλα νιάου-νιάου,το σκυλάκι γαβ!-γαβ!-γαβ!
...ι,ρίχνουμε λαδάκι...

"Αχ!Καλέ; Βενζίνη ρίχνεις;Τι κάνεις εκεί;!"
"Αμ δεν είναι βενζίνη καημένε μου, ντίζελ είναι!"
"Μμμμ....αυτή τη φορά θα συμφωνήσω μαζί σας παιδιά..."

Το κοκοράκι κι-κιρικικιιιι!!!!!!
Και τη σερβίρουμε!

"Αχούγκ!Τι ωραία!Σαλατούλα-σαλατούλα!"
"Πάντα το λεγα εγώ!Χρυσοχέρης είσαι!"
"Μμμμ...τι νοστιμιά!Αυτή είναι σαλάτα..."

Να σε ξυπνά-αει καθέ πρωί!

Δεν υπάρχουν μικρά βήματα.

Εσύ μέσα στα γκρίζα χιόνια

μιας αχανούς τηλεόρασης.

Στην αρχή σκέφτηκα

"Πάλι τη φυλακή του προβάλλει".

Και μετά είδα φιλαράκι,

απο μέσα.

Και σε κατάλαβα.

"Εμείς καθορίζουμε τη μοίρα μας"

γελώντας σοβαρά και διδακτικά

όπως δε μ'έχεις συνηθίσει ;>

Ναι,ναι...

Μπράβο,μπράβο...

Ευχαριστώ!

Προγιαγιά+Σύμπαν= Love For Ever

Πως θα εξυγιάνεις τη γενιά σου;

Την παρελθοντική αλλά και τη μελλοντική.

Να ερώτημα για ισχυρούς λύτες.

Δεν έχει σημασία

που σύμφωνα με τον Ινδουιστικό μύθο

υπάρχει εκείνο το δίχτυ

που είναι ολόκληρο το Σύμπαν

και που σε κάθε του βρόχι

κρέμεται κι απο ένα πετράδι

και όπου στο κάθε πετράδι 

περιέχεται ολόκληρο το Σύμπαν.

Θέλω να πω,

μιλάμε για δύο δαφορετικές τάξεις μεγέθους,

πως να μη χαθείς

πως να μην τα βροντήξεις όλα

και να πεις

γάμησε μας

περιέχω το όλον

το ξέρω αυτό,

είμαι πλάσμα του Σύμπαντος,

δε θα με τσουβαλιάσεις σε γενιές

και γραμμές αίματος εσύ,

εσύ

εσύ που μόνο να χωρίζεις 

να μοιράζεις 

και να κατατάσσεις ξέρεις.

Μα μόνο όταν βάλεις τα χέρια στη λασπη

και συνειδητοποιήσεις πως

για κοίτα!Μιλάμε για πραγματικότητα,

για φυσικούς νόμους ύπαρξης,

μονο όταν συνειδητοποιήσεις

έστω σε κάποιον αμυδρό ίσως βαθμό

το χαλκά που πέρασε στη μυτούλα σου η προγιαγιά σου,
το νόημα που έχουν οι ρίζες του δένδρου,

μόνο τέλοσπάντων όταν βουτήξεις το πρόσωπο σου

στο κρύο 

και στο γάργαρο νερό

καταλαβαίνεις πως δεν υπάρχει καμμιά διαφορά μεγέθους.

Το ίδιο και το αυτό.

Το ερώτημα λάμπει

και σε προσκαλεί να παψεις πια να ρωτάς

και να αρχίσεις να δημιουργείς,

να αρχίσεις να γίνεσαι ισχυρός.
Είναι απο τα υπερατού,

και είναι για πολύ,

αλλά για πολύ ρε παιδί μου ισχυρούς λύτες...

[_]

Πυρ

Νικητή

Άγρυπνε φύλακα της ψυχής

Απελευθερωτή

Μεταμορφωτή

Δάσκαλε, Γεννήτορα του Φοίνικα

Αγνέ

Συνοδοιπόρε

Σύμβουλε και Πατέρα 

Ιχώρ

Φανερωτή του αγνώστου

Λυτρωτή

Αίτιε κάθε κίνησης

Κραυγή της Καρδιάς.

Εσύ που δίνεις το έναυσμα 

για την Άγρια Χαρά  της μάχης.

Ευλογία μας η Ευχή σου.

"Σαν τα Ψηλά Βουνά".

Ασπίδα

Σήμερα θα μιλήσουμε
για το σημαντικότερο από όλους τους αριθμούς
που είναι ο εξής κάτωθι:
1,617433925924.
Και είναι ο σημαντικότερος,
γιατί δεν είναι ούτε
1,617433925923
ούτε
1,617433925925.
Όχι.
Λάμπει δια της μοναδικότητάς του
και είναι ο αυτός.
Ποίημα.
Μου θυμίζει μια ιστορία
με τρεις σοφούς γέρους
που ψάρευαν κάποιο χάραμα,
όταν ξαφνικά, μέσα στη σιγαλιά
ο ένας πιάνει ένα τεράστιο ψάρι!
Δεν περνάει μια στιγμή
και να'σου κι άλλος με μια ψαρούκλα να!
Μα δεν πέρασε άλλη μια
και να κι ο τρίτος
με μια ψαράρα θωρηκτό!
Γελάσανε, κι αφού κοιταχτήκαν
με βλέμμα σπινθηροβόλο
κι όλο πονηριά,
έπιασε ο καθένας τον ψάραρό του,
τον κάθισε μπροστά στα γόνατά του
και του φώναξε μπροστά από την ψαρομουτσούνα του:
"Τι τσιμπάς βρε ψάρακα;;;"
Και μπλουμ!
Τους αφήκαν ξανά και πήραν το δρόμο για τον καφενέ.

Μμμμ! Όλο νάζια και καπρίτσια!

Αφού τ'αγαπάς μωρή το παιδί

τι το πληγώνεις;

Πάαρτο μια αγκαλιά,

δώωστου ένα φιλί,

τι το'χεις και το τυραννάς

και τυραννιέσαι;

λύσε τα κορδόνια της καρδιάς σου

κι έβγα ξυπόλυτη

να αναστενάξουν τα πατουσάκια σου

να αναστενάξεις κι εσύ

και να γελάσεις

να γελάσεις

ελεύθερη κι απ'την καρδιά σου!

Αγγγγάπη μου!Γρρρρρ!!!!

Ξέρνα τα όλα!Μη μιλάς!Χόρευε!Μη μιλάς!Ξέρνα τα όλα!

Δερβίσης στροβιλιζόμενος
στο κέντρο του Σύμπαντος
λιβάνια
και αρώματα
ψαλμοί
και επωδές
το μέσα και το έξω
συρρικνώνονται
αλληλοδιαλύονται
εξαφανίζονται
και ο χρόνος
ο χρόνος
γίνεται κουβάρι
μπλέκει με το χώρο
ο πόνος
χάνεται
όπως τα σύννεφα
ποιος Δερβίσης;
είμαι εγώ σε ένα μαγαζί
τα φωτορυθμικά
μια γυναίκα
κάτι μου λέει
η μουσική σαν μια πλάκα
πέφτει και σπάει.
Ποιος εγώ,
είναι ένας σε ένα ψητοπωλείο
στη μέση της ερήμου
και τρώει ζεστό ψητό κρέας
κάνει με το χέρι κάτι περίεργες κινήσεις
σαν τροχονόμος
σα να χαιρετά πολεμικά
πατάει το χώμα
πατάει το χώμα
και το ξαναπατάει.
Το χώμα δε,
δε σκέφτεται
μόνο παφλάζει στα χτυπήματα
και μεταφέρει ένα μήνυμα.
Ταξίδι στα υπόγεια,
τι παιχνίδι κι αυτό με τον ήχο
που γεννά τα πάντα
και μας παριστάνει τον ανήξερο.
Μη μιλάς
ξέρνα τα όλα
μη μιλάς
ξέρνα τα
ξέρνα τα όλα
Χόρευε
χόρευε
Χχχχχχόοοοοορεεεεευεεεεεεε!!!!!!

Ίρις

Ένα ουράνιο τόξο
γεννά όνειρα
και τα αραδιάζει.
Το ένα στέκεται κακόβολο στην άκρη,
έεεε τι έπαθες; του φωνάζει
ένα άλλο.
Εγώ θα το κάνω ΈΤΣΙ
λέει με πείσμα
και δείχνει με το χέρι του
προς τον ουρανό,
να,
βλέπεις εκεί
πάνω από το ουράνιο τόξο
αυτό το σύννεφο;
Ναι!
Ε, πιο πάνω από κει κάτι έχει.
Και που το ξέρεις;Έχεις πάει;
Τι σημασία έχει αν έχω πάει,
αφού πάντα πιο πάνω κάτι έχει;
Και όντως,τώρα πια
πιο πάνω από εκείνο το ουράνιο τόξο
πιο πάνω από τα σύννεφα
υπάρχει
αυτό
το ουράνιο τόξο
και γεννά όνειρα.
Και ένα από αυτά στέκεται κακόβολο στην άκρη,
έεεε τι έπαθες; του φωνάζει
ένα
άλλο.

Σσσσςς....

Αυτή η νύχτα

είναι μια νύχτα,

αλλά δεν είναι απλά μια νύχτα...

Είναι Η νύχτα...

Με τις περικοκλάδες της,

με τα εξωγήινα περιστέρια της

με τα μαύρα σταφύλια της

έξω απ'το παράθυρό μου

κρέμεται

και με παρακαλά

αυτή

που ανάγκη δεν έχει κανέναν

γιατί εκεί έξω έχει λέει παγωνιά

και σιγά μην την πιστέψω

μόνο την τύχη μου ευλογώ

και δεν το λέω σε κανένα

και αφήνω το παράθυρο ανοιχτό

και ας έχει κρύο

κι ας τρέμω,

πάρε αυτό που σου δόθηκε κουτέ λέω

και την αγκαλιάζω χωρίς πολλά-πολλά,

της ρίχνω μια κουβέρτα να μην κρυώνει,

ούτε ψίθυρο δε βγάζω

μονάχα

τη χαιδεύω

τη χαιδεύω

τη χαιδεύω

μέχρι το όνειρο να μας τυλίξει και τους δυο

με μέρα και φως.
Κρύωσες;Μου λέει το πρωί
και δε μπορώ να το πιστέψω
ο...όχι
είμαι μια χαρά,
είμαι μια χαρά!

Αυτοί είναι νίντζα!

Λοιπόν ε καλά μιλάμε αδερφάκι μου,
τι εμπειρία ήταν αυτή;
Μιλάμε είδαμε δύο γαλάζιες καμηλοπαρδάλεις
να καβαλικεύουν ένα πάλλευκο μονόκερο με φτερά
μιλάμε ψηλά στον ουρανό
ρε μου φυγε το κεφάλι σου λέω ρεε!!!
Ναι, και μετά λέει, όλο αυτό έγινε ένα πράσινο ζελέ
και μέσα κολυμπάγανε ρε ποιοι λές ρε;
Οι φαντάστικ φορ ρε, ναίιι ρε σου λέω!
Και εγώ επιτέθηκα σε εκείνον τον πέτρινο
γιατί σκάλωσα ρε
νόμιζα οτι ήθελε να μου κλέψει τη ζώνη ρε με το μαλάκα
έφυγα τελείως ρε σου λέω ρε
και του όρμηξα και πάω να του σκάσω μπουκετίδι ρε
και τότε αυτός μεταμορφώθηκε σε ιππόκαμπο
και με πιτσιλούσε με ένα μωβ νερομπίστολο
που έγινα μούσκεμα αδερφάκι μου σου λέω!
Γυρνάω στο δικό μου και του λέω
το δες αυτό;
Και μου λέει ναι τον πούστη
μούσκεμα σ'έκανε,
τότε του ορμάμε και οι δυο μαζί
και τον αναγκάζουμε να μας δείξει το αληθινό του πρόσωπο
και μπλουμπ-μπλουμπ-μπλουμπ
ξανάγινε ο πετράνθρωπος
κι επειδή φοβήθηκε οτι θα τον κάναμε μπίλιες
άρχισε να μας μιλάει για τη μυστική πολιτεία των νάνων
και τους θησαυρούς τους
και μας έδωσε ένα κλειδί
και μια τοποθεσία
και να μαστε τώρα εδω.
Με το κλειδί και όλα.

Τι, πρεζάκια μας πέρασες;

Φέρε ρε πουστη τα λεφτά.

Τά χουμε όλα, έχουμε και τον τίτλο κάθε τρεις και λίγο

Oπλισμένος με πολύ χιούμορ.
όταν οι μάσκες πέφτουνε
αλλά κι όταν δεν πέφτουνε.
Πόσα καλά μυαλά
παραμένουν καλά μυαλά
επειδή δε δοκίμασαν τούτο το άρτυμα;
Πόσα καλά μυαλά
έγιναν τρελά μυαλά
επειδή δε δοκίμασαν τούτο το άρτυμα;
Και τελοσπάντων
μπορεί ένα βαρετό μυαλό να διαθέτει χιούμορ;
Εννοώ, μπορεί ένα καλό μυαλό να μη διαθέτει χιούμορ;
Βασικά ναι, μη λέμε μαλακίες.
Δηλαδή όχι ,μαλακίες θα λέμε τώρα;
Χαχά, δεν ήταν ξεκαρδιστικό αυτό το λογοπαίγνιο
που σκάρωσα τώρα δα για την παρέα;

Είπαμε, μην πιστεύεις τα μεγάλα λόγια!

Η κόντρα φέρνει την απόσταση

η απόσταση σημαίνει χώρο

και ο χώρος γεμίζει από εαυτό.

Κι ο εαυτός πηγάζει από την ψυχή,

την καρδιά που λέμε.

Αυτή είναι η πεμπτουσία

της δημιουργίας της προσωπικότητας.

Η προσωπικότητα

είναι η τάση της φύσης να

γεμίζει τον κενό χώρο 

που δημιουργήθηκε

από την αποκόλληση μας

από καθετί με το οποίο ταυτιστήκαμε.

Άρα, όσο κρατάς καθαρές

τις επιταγές της ψυχής σου,

χτίζεις προσωπικότητα.

Πολύ δογματικό ακούγεται αυτό

και μου φαίνεται πως δεν είναι 

ακριβώς έτσι τα πράματα.

Αλλά πάντως, μια βάση την έχει νομίζω.

Πάμε για σκι και χιονοπόλεμο στην Κλώντια!

Μου αρκεί να ξέρω οτι με ακούς
για να συνεχίσω να σου μιλάω
να σου μιλάω
να σου μιλάω για όσο πιο πολλά μπορώ!
Για το Κιλιμάντζαρο,
για τις κοιλάδες και τις οροσειρές του Άρη
για την παγωμένη μοναξιά
για τη μιζέρια
για την αισιοδοξία
για τα μωβ πετροχελίδονα
για τους μους-μους
τη φυλή που τρέφεται αποκλειστικά με μούσμουλα:
Μια μέρα λοιπόν ο τρίτος ήλιος
δεν ανέτειλε για τον πλανήτη μούσμουλτρον,
τον πλανήτη των μους-μους.
Βρε αμάν βρε ζαμάν τι έγινε
την τύφλα μας δε βλεπουμε
και τι παγωνιά είναι αυτή
μόνο 75 βαθμοί κελσίου
θα πάθουμε τίποτα λέγανε οι κάτοικοι
της πρωτεύουσας.Κλώντια τη λέγανε.
Αλλά και με τους δύο εναπομείναντες ήλιους,κάτι περίεργο έπαιζε...
Σα να είχαν απλωθεί κάπως
σα να είχαν καλύψει και το χώρο του τρίτου ήλιου
σα να ξέραν οτι γενικά,
μάλλον οι μους-μους
θα έπρεπε να αρχίσουν να φοράνε και κάνα ζιμπουνάκι τα βράδια....
Αλλά δε μ'ακούς!Οπότε για ποιον να τα γράψω ε;
Για τον μουσμουλοκτόνιαν;Τον "κακό" της ιστορίας;Ε όχι δα!
Εγώ είμαι σαν το Βασιλικό!Θέλω αγάπη και νερό!

Η Πολιτική θέλει αρχίδια.Όχι αρχιδάκια.

Μουστάρδα
φέτα
και σαλάμι αέρος!
Τι συνδυασμός!
Φαί!
Τώρα που τρώω
μπορώ να μιλήσω για κάτι πιο ανάλαφρο
όπως η κρίση στην Ελλάδα.
Οι φίλοι μου στο φεησμπουκ
φαίνονται ξεκάθαρα προβληματισμένοι με το θέμα.
Τις προάλλες μάλιστα έβαλα για φωτογραφία
ένα κόκκινο φόντο
και αμέσως πέσαν λαίκ απο κάποιους άσχετους φίλους.
Μετά σκέφτηκα οτι με περάσαν
για αναρχοαριστερό.
Τι φοβερή παρεξήγηση...
Μάλιστα
τώρα που το σκέφτομαι
εβαλα μαζί για κόβερ
τον Πάνα να ξεμυαλίζει μια Κόρη.
Γι'αυτό φαντάζομαι δεν πέσανε βροχή τα λαικ,
δεν καταλαβαίναν που το πάω:
Φασίστας Εθνικόφρων
ή Αριστερούμπα και τα μυαλά στα μπλέντερ;
Τώρα τρώω ζελεδάκια
άρα θα συνεχίσω.
Άκυρο.Τα Τελείωσα.

Κάθε κίνηση σημαίνει ζωογόνηση!Ας βγάλουμε λοιπόν την ψυχή απο το σώμα και ας βάλουμε το σώμα στην ψυχή!

Περπατάς σε έναν σχετικά έρημο δρόμο.
Αριστερά σου μια εκκλησία κι ένα πάρκο,
στο βάθος μακριά η θέα της θάλασσας.
Δεξιά ένα αστυνομικό τμήμα κι ένα ταβερνάκι.
Βρίσκεσαι σε υπερυψωμένη τοποθεσία,
στην κορυφή μιας ανηφοριάς
κι έχει κρύο,το νιώθεις στην υγρή σου μύτη.
Σκέφτεσαι συγκεκριμένα πράγματα,
λαχανιάζεις
προχωράς.
Και ξαφνικά συνειδητοποιείς:
Είναι ένας περίπατος
μέσα στην Ψυχή μου.
Δες αυτούς τους ανθρώπους.
Είναι ξεχωριστές οντότητες,
μα είναι μέσα στην Ψυχή μου,
ελίσσονται μέσα της
αφήνουν ασήμαντα ή σημαντικά σημάδια.
Αυτός ο αέρας, αυτές οι σκέψεις,
το ζευγαράκι που πέρασε,
όλα,
όλα,
όλα,
συμβαίνουν αυτή τη στιγμή
σε αυτόν τον μυστήριο
και άπειρο κόσμο
που κανείς δεν έχει καταφέρει να ορίσει
και που είναι η Ψυχή μου!
Μα και κάθε περίπατος
σε κάθε τόπο
είναι στα αλήθεια
ένας περίπατος
μέσα στην Ψυχή.
Σε κάθε είδους τόπο.
Κοίτα αυτά τα δεντρα,
αυτή την οθόνη,
αυτή την προσκόλληση
αυτή τη μνήμη.
Άκου το κωλοπερίστερο μεσημεριάτικα:
Όλα μεσα στην Ψυχή.
Μέσα στην Ψυχή σου περπατάς
διερωτάσαι
γελάς
γλεντάς
αποφασίζεις
και κοιμάσαι.
Και τώρα που μιλάμε
μην απορείς που είσαι:
Μέσα στην Ψυχή σου είσαι,
εκεί με έχεις καλέσει
και παίζουμε εδώ παπάς εκεί παπάς
αλλά με τρία κυπελλάκια και ένα μπαλάκι.
Άντε να βρούμε και κάνα κορόιδο να του φάμε τα λεφτά ε;;;
Εεεε;;;;;

Η ηδονική έκρηξη στoυς γευστικούς κάλυκες απο μια κουταλιά Νουτέλα ...

Άλλο η αχαριστία

και άλλο 

η αυτογνωσία.

Άααλλο πράμα...

Όπως άλλο η πραλίνα φουντούκι

και άλλο οι κουράδες.

Κουράδες

που γίνονται κυράδες

και γεννούν ραγιάδες.

Τα πιο πολλά τραγουδάκια

είναι καταδικασμένα

να σβήσουν

στα χείλη των παιδιών

γιατί δε έμαθαν

πως πρέπει πότε-πότε

να εμπιστεύονται

και τους ψίθυρους.

Αυτούς....

Αυτούς που πηγάζουν απο κάπου

πιο βαθειά απο το φόβο,

πιο βαθειά απο τον κομφορμισμό,

πιο βαθειά απο τον καθωσπρεπισμό,

πιο βαθειά απο το ραγιαδισμό

πιο βαθειά...

Τους ψίθυρους 

του εαυτού

που λαχταρά να σε γνωρίσει.

Θα φτάσεις στις υψηλότερες κορυφές

αφού τσακιστείς στα πιο άγρια βάθη

θα θελήσεις τα πάντα

και θα διεκδικήσεις τα πάντα

γιατί τα αξίζεις,

μα θα σου τα αρνηθούν

θα σε λοιδωρήσουν

θα σε βρίσουν

πριν τα πάρεις.

Οι ανοησίες σου θα κάνουν σαματά

γιατί ΨΑΧΝΕΙΣ καταλαβαίνεις;

Είναι χαοτική η διαφορά,

εσύ ΘΥΣΙΑΖΕΙΣ φίλη μου

εσύ ΔΩΡΙΖΕΙΣ,

και απο το χυλό θες να ξεχωρίσεις.

όχι για τα μάτια των άλλων,

δεν αντλείς ευχαρίστηση

απο τη βαθμολογία που θα πάρεις,

μα απο το ταξίδι.

Η αχαριστία του οτι ζητάς πολλά απο τη ζωή!

Χαχαχα!!!Αν είναι ποτέ δυνατόν!

Πως να ζητήσεις πολλά απο τη ζωή;

Η ζωή σε κανέναν δε δίνει τίποτα!

Ούτε καν ζωή!

Γιατί ο καθένας ΕΙΝΑΙ ζωή.

Μα καλά ρε ζαγάρια τι κάνατε τόσα χρόνια,

λιώνατε στο προ;

Όποτε σκεφτομαι αυτήν,την πιο ανόητη απο όλες τις ερωτικές ιστορίες, θέλω ταυτόχρονα να γελάσω,να ουρλιάξω, να βάλω τα κλάματα, να σε πλακώσω,να σε λατρέψω και να σε γλείψω απο πάνω μέχρι κάτω.

"Τι θα κάνω Θεέ μου?!Θεέ μου!?
Ωώωωω!!!!ΘΕΕ ΜΟΥ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΩ!!???
Ωιμέ, με πιάνει ζάλη,
αλί και φεύ και τρισαλί!
Θα σκάσω αν δεν στο πω!
Αν δεν το κάνω, λοιπον στο λέω:
θα σκάσω-θα σκάσω-θα σκάσω!!
Ναι.
Σα λυπημένη μπουγελοφατσούλα.
Ναι.
Θα πιω ατελείωτο κρασί
και θα σέρνομαι στο σπίτι,
θα κουτουλάω στα έπιπλα
και όπου κουτουλάω
θα ξαναγυρνάω
και θα ξανακουτουλάω
για να πονάω τον κάθε πόνο δυό φορές!
Αχά!
Για να δούμε μετά,
θα σου αρέσει
που έτσι πεθαμένη που θα'μαι
απ'τα πολλά χτυπήματα
θα με θες
και δε θα μ'έχεις;
Εεεε;;;;
Να δούμε, τι θα κερδίσεις που κέρδισες!
Λοιπόν άλλαξα γνώμη.
Ό,τι κι αν σου κανα. Δε σου αξίζω κύριε!
Όοοοοχι κύριε!
Κάτσε εκεί και πέθανε μόνος σου
σα μαγκούφης!
Μαλάκα!

Εγώ θα κάτσω και θα γράψω απλά
ένα ποίημα
που φυσικά και δε θα αφορά εσένα,
αλλά αυτό το όμορφο και γαλήνιο πρωινό
που η φώτιση με χτύπησε κατακούτελα...
Και ίσως κάνω και μια αναφορά στα καινούργια μου τακούνια.
Θα πηγαίνει ας πούμε:

"Κατέβηκα χτες στην Ερμού
και πήρα κάτι κόκκινα τακούνια
για να γιορτάσω
τη μέρα υπ'αριθμ. 563.726 (σερί!)
που δε σε σκέφτηκα
γιατί είσαι το χειρότερο
απ'όλα τα γουρούνια!
Και πόσο θα σ'αρέσανε
τα τακουνάκια αυτά
αχου τι κρίμα!
'Αχου! τι κόσμος άδικος!
Αν μόνο δε μου ήσουν τόσο πολύ αδιάφορος!

Κι όποτε τύχει να περνάς απ'το μυαλό μου
εγώ θα γυρνάω το κεφάλι απο την άλλη
κι αν περνάς απ΄την άλλη
εγώ θα το ξαναγυρίζω απο την πρώτη
και ούτω καθεξής
μέχρι να μου ξεβιδωθεί το κεφάλι.
Χμφ!
Ακούς εκεί!
Εγώ εσένα;
Χά!
Χά-χά-χά!
Πο και τέ!
Ποτέ!

Οι αρετές επουλώνουν = ; >

Μια λάμπα μεσα στη θύελλα
μπορεί να σημαίνει :

α.)Κάποιος κινδυνεύει

β.)Κάποιος σε περιμένει

γ.)Κάτι σε καλεί.

δ.)Κάποιος έρχεται να σε σώσει.

Και στις τέσσερεις περιπτώσεις
μια λάμπα μέσα στη θύελλα
ε, έχει αν μη τι άλλο κάποιο ενδιαφέρον!

Κι αυτό εξιτάρει τη σκέψη μου,
πως δηλαδή μια απλή εικόνα
ξυπνά μέσα μου
την ανάγκη για:

βοήθεια
συντροφικότητα
αυτογνωσία
λύτρωση.

Ε δε θα φαω κι όλη μου τη νύχτα για να βρω ένα τίτλο.Αλήθεια λέω.

Υπάρχει αλήθεια.
Δεν είναι σε φάση
"ο Θεός είναι ένας,
και τα φρύδια του είναι
το ένα μαύρο
και το άλλο πορτοκαλί,
αμήν."
Αλλά υπάρχει.
Μια κοπέλα που ξέρεις οτι της αρέσεις,
η δυσπιστία στο βλέμμα του φίλου,
η αμοιβαία αντιπάθεια με κάποιους ανθρώπους.
Ό,τι και να σου πουν με τα λόγια,
όσο και να στα κουκουλώνουν
και να προσπαθούν το αφύσικο
να το παρουσιάσουν ως φυσικό,
υπάρχει αλήθεια, το ξέρεις,
και η αλήθεια μυρίζει,
είσαι λαγωνικό,
το ξέρεις μέσα σου καλά,
πως η αλήθεια υπάρχει
είναι εκεί
δονεί τα κόκκαλά σου,
λειτουργεί φίλε μου,λειτουργεί...

Νταντάν-Νταντάνννν!!!Ο Μαλάκας!

Τα λάθη άααχ... τα λάθη......

Ένα γραμματάκι να αλλάζαμε

και θα βούλιαζαν στη λήθη.

Αλλά πού!Εκεί αυτά!

-Μαλάκαα; 

Σε φωνάζουνε!

-Ούου!Μαλάκαα;;

Παίρνεις πόζα και γυρνάς:

'Κοίταξε να δεις' λες

'δεν είμαι μαλάκας.

Απλά είχα δύσκολα παιδικά χρόνια'

-Μαλάκαααααα!!!

'Σου εξήγησα,δεν είμαι ακριβώς μαλάκας,

είμαι περισσότ...'

Μαλάκαμαλάκαμαλάκαμαλάκα!

'Μαλάκα να πεις το πρώτο σου παιδί 

και να'ναι και αγόρι.Εντάξει;Εντάξει είπα;

Ε;Εντάξει;'

Και ο μαλάκας συνεχίζει το δρόμο του...

Αλλά, αν το δούμε και αλλιώς,

Το λάθος είναι και άθλος

(μαγκιά;η Αλτάνη το λέει)

γι'αυτόν που θέλει να επανορθώσει

και να επανορθωθεί!

Γιούπιιιιι!!!!

Και γενικά ρε παιδί μου

δεν είναι το θέμα να το δεις σαν άθλο,

δές το σα θάλλος ξέρω εγώ,

σα δηλαδή

το θάλλος να περνάει πρώτα απο το λάθος

ή σαν ας πούμε 

το λάθος

μέσα απο τον άθλο 

να καταντάει θάλλος!

Απλά μην κλαψομουνιάζεις!

Δες το αλλιώς και θα τη βρεις την άκρη!

Κάνε τις πουτανιές σου,

κάνε τα πλασαρίσματα σου!

Άντε κάνε τα χορευτικά σου καυλιάρη μου!

Υπάρχει τρόπος γαμώ την πουτάνα μου!

Δεν είμαι υπεραισιόδοξος!

Απλά υπάρχει!

Χάααχαχαχαχαχα!!!!

Φως Φάος Φως

Το φως έχει την ιδιότητα να μην αργεί.
Είσαι της φιλοσοφίας "Άντρα θέλω τώρα τον εθέλω;"
Ε, εδώ είσαι!
Τυγχάνει να είναι και ότι γρηγορότερο παίζει στη γύρα έτσι;
Αν ξεκινήσει δηλαδή το φως,
αν ξεκινήσει το φως..
είναι σαν οι σπάθες του Συμπαντος να είναι με το μέρος σου,
σαν οι φτερούγες των αγγέλων να φτεροκοπάν πάνω απο το μέτωπό σου,
σα συμπαντικό Φλος Ρουαγιάλ.
Αν ξεκίνησε δηλαδή ρε φίλε, έρχεται, πως το λένε;;;
Γαμιώντας και με μπατιλίκια!
Πως πας στη γκόμενα που αγαπας όταν σου δίνει το οκ;
Γαμιώντας και με μπατιλίκια! Έ μπιρμπίκο;

Το σκοτάδι έχει την ιδιότητα να το θρεφει.
Σκέψου,
θα έπαιζες φιδάκι
αν το φιδάκι δεν έτρωγε τα φρούτα
που όσο πιο πολλά έτρωγε,
τόσο πιο πολύ μεγάλωνε
και τόσο πιο δύσκολο γινόταν το παιχνίδι
και να τα χαϊ σκορ
και να τα χαϊλίκια
και να οι ηρωικοί τερματισμοί;
Όχι βέβαια!

Σκέψου ένα φως χωρίς σκοτάδι
ή ένα τραπέζι χωρίς σχήμα!
Μουααααχαχα!!!
μπρρρρρρβλβλβλβχγαχγαχγαααααααα!!!!

Αρμονία.

Το σκοτάδι θρέφει το φως
τα εμπόδια δίνουν κίνητρο για σάλτους
ανάμεσα στην εκπνοή και την εισπνοή
μεσολαβεί ένας λυγμός ηδονής/πια είναι γέλιο απάθειας
ακριβώς όπως τη μεγαλύτερη μέρα του χρόνου
η μέρα ξεκινάει να μικραίνει,
κι όπως η βροχή ξεκινάει όταν το σύννεφο γεμίσει.

Αρμονία.

Αλλά είναι και κάτι αλλο:

Τι αρμοδένει το φως με το σκοτάδι
σε αυτό το ερωτκό παιχνίδι;

Αγριόχοιρος

Ο αγριόχοιρος τρέχει
τρέχει
τρέχει,
κάπρος
με χαυλιόδοντες
και είναι θυμωμένος
θυμωμένος
δε θα συγχωρεσει
είναι νύχτα
ο αφρός μπαινοβγαίνει στο στόμα του
τρέχει
καλπάζει
δε σταματάει
ξωπίσω ένα ολόκληρο χωριό
με ντουφέκια
ζεστά χνώτα στον παγωμένο αέρα
φακοί
φωνές
μπροστά του βλέπει τα δόκανα
θυμώνει κι άλλο
τα αποφεύγει και τρέχει
τρέχει
τρέχει να σωθεί
μακριά
μακριά
μακριά!
Μακριά απο τα γουρούνια!
Τρέχει
τρέχει
τρέχει-τρέχει-τρέχει-τρέχει-τρέχειιιιιιιιι
Γούςςς!!!
Πέφτει με όλη του τη μανία στη "λίμνη":
Κρύα κρυστάλλινα νερά.
Κολυμπάει με φρενίτιδα,
πίνει νερό,
πνίγεται,
χτυπιέται και τινάζεται τρομαγμένος,
κολυμπάει,
κολυμπάει,
όσο πιο γρήγορα,
όσο πιο μακριά γίνεται,
μέχρι που οι φωνές χάνονται,
η οχλαβοή σβήνει τελείως
και το ένστικτό του του λέει
πως πάει, πέρασε πια,ήρθε η ώρα.
Τότε ηρεμεί.
Κρύα,
γαλήνια νερά και συνεχίζει να αρμενίζει,
νερά που καθρεφτίζουνε τόσα πολλά αστέρια,
τόσα αμέτρητα δισεκατομμύρια άστρα,
έτσι που
αστέρια πάνω
αστέρια κάτω
συνειδητοποιεί πως είναι αγκαλιασμένος απο ένα γαλαξία
και κολυμπάει,
μα πια κολυμπάει στον ουρανό,
είναι κι αυτός ένας αστερισμός,
αυτός του αγριόχοιρου,
αυτός  της λευτεριάς!

ίσον = ίσον

Στα στεγανά μονοπάτια του μυαλού σου
τα ανέγγιχτα
τα καθαρά
οπου πλανάται μόνο η μυρωδιά σου
και όλα είναι ήσυχα
γιατί ο μόνος ήχος είσαι εσύ
και τίποτα δε γυρεύει τίποτα απο εσένα
μόνο αποδοχή
γκλόνγκ
ελευθερία.
Το άσπρο δίνει τη θέση του στο άσπρο
και το σχήμα αναπνέει άνετα στο σχήμα του
έτσι που,
κάποιος μαθημένος στην κίνηση
θα πίστευε οτι εδώ
τα παντα κινούνται τόσο γρήγορα
που μοιάζουν ακίνητα.
Μα αυτός ο κάποιος δεν έχει δουλειά εδώ.
Εδώ είναι το εργοστάσιο των παραμυθιών.
Εδώ η δημιουργία.
Εδώ είναι που πιάνουν οι ευχές.
Πρώτα καληνύχτα κόσμε,
μετά καλημέρα συνείδηση,
τρίτον καλημέρα κόσμε.