Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

Πώω τι ήττοπάθεια είναι αυτή βρε παιδί μου;Μήπως μας δουλεύεις; Όχι σοβαρά τώρα ρε,έχεις καμιά κατάθλιψη;

Σέρνω τις λέξεις
σαν αλυσίδες
τις κουβέντες
τα γέλια
ολα αυτά
που γεννά
η ανία
τα σέρνω.
Κραταιό,
γνώριμο
το κενό
μυρμιδίζει
στα ποδάρια μου,
μέσα στο δειλινό
-καίει το δειλινό-
είναι βαρύ
αυτόδηλο
αληθές
και το τραγούδι του:
μπλιμ μπλομ
κατβ κουτβ
άναμα
άναλα
κορτέ

αν πότε
ή πού
ή γιατί
όλα μηδέν
όλα ενα
(ή τρία,εφτά κτλοιπά...)

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

Ακους εκεί χαχαχρούμφιο!!!

Λοιπόν,
για να εξηγούμαστε.
Χαχαχρούμφιο
είναι το χάχανο εκείνο ,
που στο τέλος το καταπίνεις
κάνοντας αυτόν τον χαρακτηριστικό ήχο.
Ξέρεις,'χαχαχρμφ!'
Και γιατί
λεω γιατί
μπορεί ένας νέος γελαρός
να καταπιεί το γέλιο του... .. . ;
μήπως γιατι συνειδητοποιεί
οτι τον γαμάνε σκληρά και πρωκτικά
μαμάδες δάσκαλοι
παπάδες σύζυγοι
παιδιά φίλοι λεφτά;
Μήπως του κενού ένεκα
που τον καταπίνει
και τον φτύνει το κουκούτσι μόνο
χωρίς σάρκα απο παραζάλη και μύθο τριγύρω;
Ή πάλι να ναι το δέος
που μπορεί να σου τινάξει στα μούτρα
καθετί αν δεν κρατηθείς λίγο;
Η ίδια σου η γελοιότητα,
ο κόσμος
που χύνεται
σαν εκκρυγνύον μάτι
απο παντού μέσα κλπ κλπ;
Ο φόβος βέβαια ακόμα μπορεί να κόψει το γέλιο
όπως και η αρρώστια,
ο θάνατος (οριστικά,μην ξεχνιόμαστε)
ο βήχας..
στοδιάλο πια κουράστηκα!
Αυτά για σήμερα με τις άκρως ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις μου.
Όχι.
Άλλαξα γνωμη.
Λοιπόν ακουστε:

Το χαχαχρούμφιο δέος
παρόλο που έχει όνομα γελοίο είναι πράμα σοβαρό,
είτε σ’αρέσει είτε όχι,
διότι σ’αυτό χωράει μόνο ένας
που ευτυχώς για σένα είσαι εσύ,
η προσωπική σου πορεία,
η ιστορία σου,
το μεγαλείο σου,
της αμασχάλης σου η φευγαλέα οσμή
και λοιπές παπαριές....
φφφφ....πάλι ξεφούσκωσα ...
πως θα κάνω λεφτά απ’την τέχνη
αν τα παρατάω έτσι κάθε φορά που νιώθω μαλάκας;
Χρειάζεται υπομονή κι επιμονή
για να πεις σωστά ένα ψέμα
μέχρι τέλους και να δουλέψει,
το ξέρω,το’χω κάνει,το'χω πάθει
γι’αυτό θα επιδιώξω
να πώ κάτι
ολόκληρο
ολοστρόγγυλο
και όμορφο
σα στρουμπουλή οδαλίσκη.
Θα παριστάνω για λίγο
πως σ’αυτόν τον ξελογιαστή ντουνιά
μπορεί να υπάρχει μια σίγουρη γωνια,
ενα άχαστο χαρτί,
κάτι που να’χει μόνο ενα πρόσωπο
κι αυτό μόνο ανφάς!
Μια προοπτική μόνο και τέλος!
Η παραδείσια ευλογία
μιας δισδιάστατης σφήνας
σ’ενα τρισδιάστατο εγκεφαλικό μπουρδέλο.
Ωραία λοιπόν,ακούστε αυτό:
Είναι για σένα φίλε μου
όλη η ομορφιά του δρόμου ως το τέλος.
Σε αγκαλιάζει σαν κοάλα απ’τη ράχη,
σου γλύφει τα δάχτυλα
ολο τούτο το μεγαλείο που κουβαλάς.
Σε δαγκώνει και ξυπνάς
ωραίος και γυμνός
ταπεινός κυνηγός του κάλλους.

Στο χλιαρό χυλό

που εύκολα σε χλιαρεύει ως την ψυχή,

κοκάλωσε το βλέμμα στο φώς σου.